Abolicja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Abolicja (z łac. abolitio – zniesienie, umorzenie)[1] – decyzja z dziedziny polityki prawa karnego polegająca na odstąpieniu od ścigania określonej kategorii przestępstw. Może odnosić się do przestępstw o charakterze politycznym. Obejmuje nakaz niewszczynania postępowania karnego lub umorzenia postępowania już wszczętego. Jest to więc darowanie i puszczenie w niepamięć zarówno tych przestępstw, których sprawcy zostali ujawnieni, lecz jeszcze nie osądzeni, jak i tych, których sprawcy są nieznani (lub nie ujęci). Abolicja uchwalana jest przez parlament w formie zwykłej ustawy, zgodnie z procedurą obowiązującą w postępowaniu ustawodawczym[2].

Abolicja nie zmienia kwalifikacji czynu jako czynu zabronionego, wykazuje ona tylko moc co do skutków procesowych, wyłączając ściganie.

Rodzaje abolicji[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się dwa rodzaje abolicji: bezwarunkową i warunkową. Abolicja bezwarunkowa powoduje natychmiastowe uchylenie karalności od momentu wejścia w życie aktu abolicyjnego. Abolicja warunkowa natomiast uzależnia uchylenie karalności od spełnienia określonych przesłanek. Typowym obwarowaniem abolicji jest opatrzenie jej klauzulą denuncjacyjną.

Abolicja a amnestia[edytuj | edytuj kod]

Amnestia dotyczy kary orzeczonej, a abolicja stanowi przeszkodę do jej orzeczenia.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Słownik Wyrazów Obcych. [dostęp 2014-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-02)].
  2. A. Antoszewski, Leksykon politologii, Atla 2, Wrocław 2004, s. 7.