Guldynka
Guldynka – rodzaj długiej myśliwskiej broni palnej używanej w XVII-XVIII wieku.
Świadectwa literackie wskazują, że była bronią gwintowaną[1]. Od innych broni myśliwskich miała różnić się większym kalibrem, będąc przeznaczona na zwierzynę grubą – w odróżnieniu od małokalibrowych np. „ptaszniczek”, przeznaczonych do polowań na ptaki. Jakub Haur w XVII wieku uważał ją za broń stosowaną do polowania na dziki[2]. Jednakże w innych źródłach określana jest jako „licha strzelba myśliwska” albo „podlejszego gatunku[3][a].
Według Zygmunta Glogera, powołującego się na domniemania Jana Karłowicza, nazwa tej strzelby mogła pochodzić od kurlandzkiego miasta Goldingen (obecnie Kuldyga na Łotwie)[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jako broń lżejsza od muszkietu, ładowana również siekańcami, pojawia się we współczesnej literaturze przygodowej (Wyspa Robinsona Arkadego Fiedlera), choć w tym przypadku nazwa odnosi się do broni produkcji hiszpańskiej, czyli niemającej z oryginalnymi guldynkami nic wspólnego).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Por. Aleksander Brückner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1997, s. 163.
- ↑ a b Guldynka. W: Zygmunt Gloger: Encyklopedja staropolska ilustrowana. T. 2. Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1901, s. 222.
- ↑ M. Arcta Słownik ilustrowany języka polskiego, Warszawa 1916; M. Arcta Słownik staropolski, Warszawa 1920.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o dawnej broni palnej. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1987, s. 62-63, ISBN 83-11-07350-3