Cmentarz prawosławny w Czerniczynie
50°45′22″N 23°53′59″E/50,756111 23,899722 Pozostałości jednego z nagrobków | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Typ cmentarza |
wyznaniowy |
| Wyznanie | |
| Stan cmentarza |
nieczynny |
| Powierzchnia cmentarza |
0,76 ha |
| Liczba kwater cmentarnych |
brak podziału |
| Data otwarcia |
po 1875 |
| Data likwidacji |
ok. 1945 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego  | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Hrubieszów  | |
| 50°45′22″N 23°53′59″E/50,756111 23,899722
| |
Cmentarz prawosławny w Czerniczynie – nekropolia prawosławna w Czerniczynie, utworzona na potrzeby miejscowej parafii po 1875, użytkowana do końca II wojny światowej.
Historia i opis
[edytuj | edytuj kod]Data powstania cmentarza nie jest znana. Cmentarz został urządzony najprawdopodobniej po przemianowaniu unickiej cerkwi w Czerniczynie na prawosławną wskutek likwidacji unickiej diecezji chełmskiej w 1875[1]. Cmentarz był użytkowany przez miejscową ludność prawosławną do końca II wojny światowej i wysiedlenia prawosławnych Ukraińców. Trudno określić, z jakiego okresu pochodzą ostatnie datowane nagrobki. Po wojnie wraz z wysiedleniami, został porzucony[1].
Na początku lat 90. XX wieku na terenie nekropolii znajdowało się kilkanaście nagrobków kamiennych[1]. W 2016 r. cmentarz był zdewastowany[2]. Na cmentarzu znajdują się porozbijane i poprzewracane krzyże na postumentach oraz postumenty z nadstawami. Nagrobki zdobione są wielostopniowymi gzymsami uskokowymi, trójkątnymi tympanonami, płycinowymi pilasterkami i kanelurami. Jest też kilka sprofanowanych grobowców. Inskrypcje na nagrobkach wykonane zostały w języku cerkiewnosłowiańskim. Na cmentarzu rosną topole, robinie, dąb, kasztanowiec i jesion, jak również krzewy czeremchy, śnieguliczki, czarnego bzu, jaśminowca, bzu lilaka oraz dzikiego chmielu[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994.