Émile Speller
pułkownik | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1902–1945 |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
dowódca obrony Luksemburga |
Główne wojny i bitwy | |
Późniejsza praca | |
Odznaczenia | |
Émile Speller (ur. 7 października 1875 w Niederanven, zm. 17 stycznia 1952 w mieście Luksemburg) – luksemburski oficer w stopniu pułkownika, dowódca obrony Luksemburga podczas niemieckiej inwazji w 1940 roku.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 7 października 1875 roku w Niederanven. 1 czerwca 1902 roku rozpoczął służbę cywilną w Sądzie Wielkiego Księcia, mianowany na pomocnika przez wielkiego księcia Adolfa. Następnie służył jako adiutant wielkiego księcia Williama, regentki wielkiej księżnej Marii Anny, wielkiej księżnej Marii Adelajdy i wielkiej księżnej Szarlotty[1]. 12 stycznia 1927 roku został awansowany do stopnia kapitana[2]. 25 lutego 1937 roku został mianowany głównym dowódcą Corps des Gendarmes et Volontaires[3]. 30 kwietnia 1937 roku został zarządzeniem ministra powołany na przewodniczącego komisji nadzorczej ds. edukacji leśnej[4] 2 lutego 1938 roku został powołany do Wysokiego Sądu Wojskowego w Luksemburgu[5].
Zreorganizował wojska luksemburskie 24 lutego 1939 roku i służył jako ich dowódca podczas niemieckiej inwazji na Luksemburg 10 maja 1940 roku[6]. Większość żołnierzy nie brała udziału w walkach, gdyż tylko ci, którzy zgłosili się na ochotnika do trzymania warty stacjonowali na granicy. Reszta pozostała w koszarach, pozostawiając obronę kraju Żandarmerii Wielkiego Księcia. Ogółem straty wyniosły sześciu rannych żandarmów i jednego rannego żołnierza. 22 żołnierzy (sześciu oficerów i 16 podoficerów) oraz 54 żandarmów zostało schwytanych[7].
Po inwazji Speller został na krótko uwięziony przez gestapo. Zwolniono go z aresztu, ale przez resztę okupacji był ściśle obserwowany[1]. 3 marca 1945 roku powracający z wygnania i zreformowany rząd Luksemburga powołał Spellera do Rady Emerytalnej Armii w 1945 roku[8]. 7 października rząd z mocą wsteczną uznał jego rezygnację ze służby datowaną na dokładnie pięć lat wcześniej. 9 sierpnia 1946 roku otrzymał honorowy awans na pułkownika[9]. Kontynuował swoją służbę dla rządu jako szambelan Sądu Wielkiego Księcia[10]. Zmarł w swoim domu w Luksemburgu 17 stycznia 1952 roku po długiej chorobie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Décès du Colonel E. Speller, Aide de Camp de S. A. R. Madame la Grande-Duchesse de Luxembourg. „Grand Duché de Luxembourg Ministére D'État Bulletin D'Information”. 8 (12), s. 30, 29.02.1952. Luxembourg: Service information et presse. (fr.).
- ↑ Avis. — Fête anniversaire de la Grande-Duchesse. „Mémorial du Grand-Duché de Luxembourg”. 2, s. 16, 15.01.1927. Service central de législation. (fr.).
- ↑ Arrêté grand-ducal du 23 février 1937. „Mémorial du Grand-Duché de Luxembourg”. 14, s. 122, 27.02.1937. Service central de législation. (fr.).
- ↑ Avis. — Enseignement forestier. „Mémorial du Grand-Duché de Luxembourg”. 35, s. 322, 08.05.1937. Service central de législation. (fr.).
- ↑ Avis. — Haute Cour Militaire. „Mémorial du Grand-Duché de Luxembourg”. 12, s. 167, 19.02.1938. Service central de législation. (fr.).
- ↑ Nigel Thomas: Hitler's Blitzkrieg Enemies 1940: Denmark, Norway, Netherlands & Belgium. London: Bloomsbury Publishing, 2014, s. 15. ISBN 978-1-78200-597-1. (ang.).
- ↑ Inauguration du Monument érigé à la Mémoire des Morts de la Force Armée de la guerre de 1940-1945. „Grand Duché de Luxembourg Ministére D'État Bulletin D'Information”. 4 (10), s. 147, 31.10.1948. Luxembourg: Service information et presse. (fr.).
- ↑ Avis. — Commission des pensions. „Mémorial du Grand-Duché de Luxembourg”. 14, s. 147, 24.03.1945. (fr.).
- ↑ Avis. — Armée. „Mémorial du Grand-Duché de Luxembourg”. 49, s. 780, 24.10.1946. (fr.).
- ↑ The Diplomatic Year Book. Nowy Jork: Funk & Wagnall, 1951, s. 472. ISSN 0417-5158. (ang.).