Świergotek antarktyczny
| Anthus antarcticus[1] | |
| Cabanis, 1884 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
świergotek antarktyczny |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
Świergotek antarktyczny[3] (Anthus antarcticus) – gatunek małego ptaka z rodziny pliszkowatych (Motacillidae). Endemiczny dla Georgii Południowej, jedyny ptak wróblowy zasiedlający tę wyspę i jednocześnie jedyny dla niej endemiczny. Gatunek najmniejszej troski[2].
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Całkowity zasięg występowania szacowany jest na 4900 km² i obejmuje ok. 20 małych, wolnych od szczurów, przybrzeżnych wysepek Georgii Południowej i kilka miejsc wewnątrz wyspy[2][4]. Dzięki skutecznemu programowi deratyzacji przeprowadzonemu na Georgii Południowej, w 2015 roku po raz pierwszy znaleziono gniazdo świergotka antarktycznego na głównej wyspie archipelagu[5].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała wynosi ok. 16,5 cm[6], rozpiętość skrzydeł 23 cm[7]. Podobnie do innych świergotków, jest generalnie brązowym ptakiem pokrytym wzorami, ze smukłym, czarnym dziobem, różowymi nogami i długimi pazurami. Z wierzchu ciemnobrązowy, z czerwonobrązowymi paskami, od spodu jasny z mniejszą ilością pasków, ogon czarno-brązowy z szarawymi obrzeżeniami. Mało widoczny dymorfizm płciowy, osobniki młodociane są ciemniejsze, zwłaszcza od spodu[6].
Zachowanie
[edytuj | edytuj kod]Gniazduje w kępkach trawy, zimuje na pozbawionych lodu częściach wybrzeża. Żywi się owadami i skorupiakami, znajdywanymi w trawie i na wybrzeżu. Pospolity, jednak przeżywalność zimy niska u piskląt[4]. W lęgu 3–4 brązowozielone jaja. Gniazdo głębokie, w kształcie kubeczka, zbudowane z suchej trawy i korzeni. Zazwyczaj mieści się pod kępą lub w szczelinie skalnej[6].
Status
[edytuj | edytuj kod]Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje świergotka antarktycznego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern). Liczebność populacji szacuje się na 3000–4000 par lęgowych. Ze względu na brak dowodów na spadki liczebności bądź istotne zagrożenia dla gatunku, BirdLife International uznaje trend liczebności populacji jako stabilny[2][4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Anthus antarcticus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d Anthus antarcticus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Motacillidae Horsfield, 1821 - pliszkowate - Wagtails and Pipits. Wersja: 2019-07-29. [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-27].
- ↑ a b c Species factsheet: Anthus antarcticus. BirdLife International, 2021. [dostęp 2021-12-14]. (ang.).
- ↑ Steve Connor. Rare birds return to remote South Georgia island after successful rat eradication programme. „The Independent”, 2015-06-25. [zarchiwizowane z adresu 2018-10-30]. (ang.).
- ↑ a b c J. del Hoyo, A. Elliot, J. Sargatal: Handbook of the Birds of the World. T. 9. Cotingas to Pipits and Wagtails. Barcelona: Lynx Edicions. ISBN 84-87334-69-5.
- ↑ B. Stonehouse: Encyclopedia of Antarctica and the Southern Oceans. John Wiley & Sons Ltd, 2002. ISBN 0-471-98665-8.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).