Candace Newmaker

Candace Newmaker

Imię i nazwisko	Candace Tiara Elmore
Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1989 Lincolnton (Karolina Północna)
Data i miejsce śmierci	18 kwietnia 2000 Evergreen (Kolorado)
Przyczyna śmierci	Uduszenie

{{Biogram infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = Nieznane pola: "imię przy narodzeniu".

Candace Newmaker (Candace Tiara Elmore, 19 listopada 1989 – 18 kwietnia 2000) – ofiara przemocy wobec dzieci, zabita w trakcie 70-minutowej sesji terapii przytrzymywania mającej służyć leczeniu reaktywnego zaburzenia przywiązania. Scenariusz sesji obejmował technikę symulującą „ponowne narodziny”, podczas której dziecko zostało uduszone.

Historia

Wczesne życie

Candace urodziła się w Lincolnton, NC. Ponieważ jej rodzice rażąco zaniedbywali dzieci i okazywali przemoc, ona i jej rodzeństwo zostało odebrane z domu rodzinnego przez służby publiczne i rozdzielone. Kiedy miała 5 lat jej rodzice trwale utracili prawa opiekuńcze; dwa lata później adoptowała ją Jeane Newmaker, pielęgniarka pediatryczna żyjąca samotnie w Durham, NC.

Już w pierwszych miesiącach po adopcji Jeane zaczęła zabierać Candace do psychiatry, skarżąc się na jej zaburzenia zachowania.

Terapia i śmierć

W kwietniu 2000 Candace i Jeane udały się do Evergreen, CO, w celu odbycia dwutygodniowego programu „intensywnej terapii więzi” pod kierunkiem Connell Watkins, z polecenia Williama Goble, licencjonowanego psychologa. Koszt programu wynosił $7000.

Candace zmarła w wieku 10 lat, w trakcie drugiego tygodnia programu podczas symulacji „ponownych narodzin”, w obecności prowadzących sesję Watkins i Julie Ponder, oraz „terapeutycznych rodziców zastępczych” Brity St. Clair, Jacka McDaniela, i Jeane Newmaker. Sesja była nagrywana na taśmy wideo, które zostały później wykorzystane w trakcie procesu sądowego.

Zgodnie z planem dnia, Candace została owinięta we flanelową tkaninę i przykryta poduszkami, które miały symulować macicę i kanał rodny. Pozostałe osoby, o łącznej wadze przekraczającej 300 kg, przeciskały ją przez tę konstrukcję i zachęcały ją do wydostania się. Doświadczenie to miało pomóc w wykształceniu się u dziewczynki przywiązania do nowej matki. Dziecko nie było w stanie wyplątać się z tkaniny, wołało o pomoc, informowało że nie może złapać powietrza i czuje ból, oraz mówiło jedenaście razy wprost, że czuje że umiera. Współprowadząca sesję, Ponder, powiedziała: „Chcesz umrzeć? OK, to umieraj – śmiało, umieraj natychmiast.” Po dwudziestu minutach dziewczynka zwymiotowała i zdefekowała, mimo to obecni dorośli przytrzymywali ją nadal w zwoju.

Po czterdziestu minutach Jeane powiedziała: „Dziecko nie chce żyć. Jest mięczakiem.” Candace powiedziała wtedy ostatnie zarejestrowane słowo: „Nie.” Ponder zaczęła wówczas skandować: „Mięczak, mięczak, mięczak!” Prowadzące sesję wyprosiły po jakimś czasie pozostałych dorosłych. Po pięciu minutach rozmowy rozwinęły tkaninę. W tym momencie Candace nie oddychała już, nie poruszała się, i miała wyraźną sinicę. Watkins powiedziała: „O, tu jest; śpi we własnych wymiotach.” Obserwująca pomieszczenie na monitorze Jeane wbiegła do sali i podjęła próby resuscytacji. Watkins wezwała wtedy ambulans, który dotarł na miejsce po dziesięciu minutach. Ratownicy medyczni przywrócili u dziewczynki puls, i przetransportowali ją do szpitala w Denver. Lekarze stwierdzili jednak u niej śmierć mózgu spowodowaną uduszeniem.

Sprawa sądowa i następstwa

Rok później prowadzące program Watkins i Ponder zostały skazane na 16 lat więzienia za rażącą przemoc wobec dziecka prowadzącą do jego śmierci. St. Clar i McDaniel skazano na dziesięć lat więzienia w zawieszeniu, i 1000 godzin prac publicznych. Jeane Newmaker otrzymała wyrok 4 lat w zawieszeniu. Watkins została warunkowo zwolniona z więzienia i przeniesiona do zakładu otwartego po około 7 latach, pozostając pod nadzorem kuratora oraz elektronicznego monitoringu, i mając odebrane prawa do pracy z dziećmi i prowadzenia poradnictwa.

Tragedia Candace, oraz przebieg procesu, były relacjonowana w amerykańskich i światowych mediach. Sprawa przyczyniła się do zakazania tego rodzaju zabiegów w Kolorado i Północnej Karolinie. Terapia przytrzymywania zalicza się obecnie do metod uznawanych przez środowisko naukowe za pseudonaukowe i szkodliwe.