Praca bez sensu: Teoria

Praca bez sensu: Teoria, jest to książka antropologa Davida Graebera wydana w 2018 roku, która postuluje istnienie bezsensownych miejsc pracy i analizuje ich społeczne szkody. Twierdzi, że ponad połowa pracy społecznej jest bezcelowa i staje się psychologicznie destrukcyjna w połączeniu z etyką pracy, która łączy pracę z poczuciem własnej wartości. Graeber opisuje pięć rodzajów bezsensownych prac, w których pracownicy udają, że ich rola nie jest tak bezsensowna ani szkodliwa, jak im się wydaje: sługusy, łobuzy, kanciarze, okienka i kierownicy. Twierdzi, że związek pracy z cnotliwym cierpieniem jest nowością w historii ludzkości i proponuje uniwersalny dochód podstawowy jako potencjalne rozwiązanie.

Książka jest rozszerzeniem popularnego eseju Graeber opublikowanego w 2013 roku, który później został przetłumaczony na 12 języków i którego podstawowe założenie stało się przedmiotem ankiety YouGov. Graeber następnie pozyskał setki opinii od osób wykonujących bezsensowne prace i zrewidował swoją sprawę w książce, która została opublikowana przez Simon & Schuster w maju 2018 roku.

Streszczenie

Praca bez sensu. Teoria

Autor	David Graeber
Tematyka	Antropologia krytyczna, Antropologia kulturowa
Data powstania	Maj 2018 (Simon & Schuster)
Wydanie oryginalne
Język	Angielski

{{Książka infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | alt grafiki = Nieznane pola: "ISBN" oraz "Liczba Stron".

W "Bzdurnej Pracy" amerykański antropolog David Graeber twierdzi, że korzyści wynikające z automatyzacji nie doprowadziły do ​​15-godzinnego tygodnia pracy, jak przewidywał ekonomista John Maynard Keynes w 1930 roku, ale do „bzdury”: „formy płatnego zatrudnienia, które jest tak całkowicie bezcelowe, niepotrzebne lub szkodliwe, że nawet pracownik nie może uzasadnić swojego istnienia, mimo że w ramach warunków zatrudnienia pracownik czuje się zobowiązany udawać, że tak nie jest. Autor twierdzi, że ponad połowa pracy społecznej jest bezcelowa, zarówno duża część niektórych zawodów, jak i, jak sam opisuje, pięć rodzajów całkowicie bezsensownych prac:

Wywiad Autora o założeniach książki, czerwiec 2018

1. Sługusów, którzy służą, aby ich przełożeni czuli się ważni, np. recepcjonistki, asystenci administracyjni, portierzy

2. Zbirów, którzy działają w celu wyrządzenia krzywdy lub oszukania innych w imieniu swojego pracodawcy, np. lobbystów, prawników korporacyjnych, telemarketerów, specjalistów od public relations

3. stożki kanałowe, które tymczasowo naprawiają problemy, które można naprawić na stałe, np. programiści naprawiający tandetny kod, personel biurowy linii lotniczych, który uspokaja pasażerów, których torby nie docierają

4. box tickery, które sprawiają wrażenie, że robi się coś pożytecznego, kiedy nie jest, np. administratorzy ankiet, dziennikarze magazynów wewnętrznych, korporacyjni inspektorzy ds. zgodności

5. kierownicy zadań, którzy zarządzają – lub tworzą dodatkową pracę dla – tych, którzy jej nie potrzebują, np. kierownictwo średniego szczebla, specjaliści ds. przywództwa

Graeber twierdzi, że te miejsca pracy są głównie w sektorze prywatnym, pomimo koncepcji, że konkurencja rynkowa wykorzeniłaby takie nieefektywności. Konkluduje, że w firmach wzrost liczby miejsc pracy w sektorze usług wynika w mniejszym stopniu z potrzeb ekonomicznych niż z „feudalizmu menedżerskiego”, w którym pracodawcy potrzebują podwładnych, aby czuć się ważni i utrzymać konkurencyjny status i władzę. W społeczeństwie przypisuje purytańsko-kapitalistyczną etykę pracy za uczynienie pracy kapitalizmu obowiązkiem religijnym: pracownicy nie osiągnęli postępów w produktywności jako skrócony dzień pracy, ponieważ, jako norma społeczna, uważają, że praca decyduje o ich własnej wartości, nawet jeśli uznają tę pracę za bezcelową. Graeber opisuje ten cykl jako „głęboką przemoc psychiczną” i „blizna na naszej zbiorowej duszy”. Graeber sugeruje, że jednym z wyzwań w konfrontacji z naszymi uczuciami związanymi z gównianą pracą jest brak scenariusza zachowania w taki sam sposób, w jaki ludzie nie są pewni, jak się czuć, jeśli są obiektem nieodwzajemnionej miłości. Z kolei zamiast korygować ten system, pisze Graeber, jednostki atakują tych, których praca jest z natury satysfakcjonująca.

Graeber utrzymuje, że praca jako źródło cnoty jest nową ideą, że praca była pogardzana przez arystokrację w czasach klasycznych, ale odwrócona jako cnotliwa przez radykalnych wówczas filozofów, takich jak John Locke. Purytańska idea cnoty przez cierpienie usprawiedliwiała trud klasy robotniczej jako szlachetny. I tak, kontynuuje Graeber, gówniana praca usprawiedliwia współczesne wzorce życia: że trudy nudnej pracy są odpowiednim usprawiedliwieniem dla możliwości zaspokojenia pragnień konsumentów, a spełnianie tych pragnień jest rzeczywiście nagrodą za cierpienie z powodu bezsensownej pracy. W związku z tym z biegiem czasu dobrobyt wydobyty z postępu technologicznego został ponownie zainwestowany w przemysł i wzrost konsumentów dla samego w sobie, a nie w zakup dodatkowego czasu wolnego od pracy. Gówniane prace służą również politycznym celom, w których partie polityczne bardziej martwią się o pracę niż o to, czy praca jest spełniona. Ponadto twierdzi, że populacje zajęte pracą mają mniej czasu na bunt.

Jako potencjalne rozwiązanie Graeber proponuje uniwersalny dochód podstawowy, świadczenie zdatne do życia, wypłacane wszystkim bez kwalifikacji, które umożliwiłoby ludziom pracę w czasie wolnym. Autor przypisuje naturalny ludzki cykl pracy polegający na wkuwaniu i leniwaniu się jako najbardziej produktywny sposób pracy, ponieważ rolnicy, rybacy, wojownicy i powieściopisarze różnią się rygorem pracy w oparciu o potrzebę produktywności, a nie standardowe godziny pracy, które mogą się pojawić. dowolne w porównaniu z cyklami produktywności. Graeber twierdzi, że czas, który nie został spędzony na wykonywaniu bezsensownej pracy, można zamiast tego poświęcić na twórcze działania.

Publikacje

Autor, w 2015 r.

W 2013 roku Graeber opublikował esej w czasopiśmie Strike „O zjawisku bzdurnej pracy”, w którym dowodził bezcelowości wielu współczesnych zawodów, zwłaszcza w dziedzinie finansów, prawa, zasobów ludzkich, public relations i doradztwa. Jego popularność, z ponad milionem odsłon, spowodowała awarię strony internetowej jej wydawcy, radykalnego magazynu Strike! Esej został następnie przetłumaczony na 12 języków. YouGov przeprowadził podobną ankietę, w której 37% ankietowanych Brytyjczyków uważało, że ich praca nie wnosi „znaczącego” wkładu w świat. Graeber następnie pozyskał setki opinii o gównianych pracach i przeredagował swoją sprawę w książkę, Bullshit Jobs: A Theory.

Do końca 2018 roku książka została przetłumaczona na francuski, niemiecki, włoski, hiszpański, polski, i chiński.

Recenzja

Recenzja w The Times chwali akademicki rygor i humor książki, zwłaszcza w niektórych przykładach pracy, ale ogólnie uznano, że argument Graebera był „przyjemnie przesadzony”. Recenzent uznał historyczny argument Graebera dotyczący etyki pracy za przekonujący, ale przedstawił kontrargumenty w innych kwestiach: że przeciętny brytyjski tydzień pracy zmniejszył się w ostatnim stuleciu, że argument Graebera dotyczący ogólnego odsetka bezsensownej pracy jest nadmiernie zależny od ankiety YouGov i że to samo badanie nie utrzymuje, że „większość ludzi nienawidzi swojej pracy”. Recenzent utrzymuje, że chociaż „feudalizm menedżerski” może wyjaśnić istnienie sługusów, inne rodzaje bzdur Graebera zawdzięczają swoje istnienie konkurencji, regulacjom rządowym, długim łańcuchom dostaw i więdnięciu nieefektywnych firm – tych samych składników odpowiedzialnych za luksusy zaawansowanych kapitalizm, taki jak smartfony i produkty całoroczne.

Badanie z 2021 r. empirycznie przetestowało twierdzenia Graebera, stwierdzając niski i zmniejszający się odsetek pracowników, którzy uważają swoją pracę za bezużyteczną.

Zobacz także

• Zajmująca Praca
• Uczyń Pracę pracą
• Odmowy pracy
• Praca Etyczna

Linki zewnętrzne

Wywiad Davida Graebera