160 mm moździerz M-160
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Długość lufy |
3030 mm[1] |
| Donośność |
630 m (minimalna) |
| Prędkość pocz. pocisku |
245 m/s[1] |
| Długość |
3985 mm (położenie marszowe)[2] |
| Szerokość |
1414 mm (położenie marszowe)[1] |
| Masa |
1170 kg (położenie bojowe) |
| Kąt ostrzału |
25° (w pionie) |
| Szybkostrzelność |
3 strz./min[1] |
| Prędkość marszowa |
50 km/h[1] |
160 mm moździerz wz. 1943 – moździerz ciągniony kalibru 160 mm, produkcji radzieckiej[2].
Moździerz został opracowany przez zespół pod kierownictwem inż. I. Tiewierowskiego i znajdował się w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Podstawowymi elementami moździerza są: lufa, gładkościenna kołyska z komorą zamkową, płyta oporowa i łoże, które stanowiło dwukołowe podwozie[2]. Ciągniony był przez samochód za zaczep, który umieszczono na części wylotowej lufy. Ładowany od wlotu lufy, która jest sprowadzana do poziomu i w tym położeniu blokowana. Odciążacz sprężynowy ułatwia równoważenie lufy. Zamek posiada umieszczony w komorze zamkowej (której pięta kulista opiera się w gnieździe płyty oporowej) mechanizm odpalający. Do wycelowania służył celownik MPM–44. Koła posiadają uresorowanie, które jest wyłączane w czasie strzelania[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo „WIS”, 1994, s. 149–150. ISBN 83-86028-01-7.