21 Tarnogrodzka Dywizja Zmechanizowana
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
21 Tarnogrodzka Dywizja Zmechanizowana – związek taktyczny Armii Radzieckiej przejęty przez Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej.
W końcowym okresie istnienia Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich dywizja stacjonowała na terenie Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W tym czasie wchodziła w skład 2 Gwardyjskiej Armii Pancernej[2]. Dyslokowana do Rosji i przeformowana w 180 BZ, a następnie w BSU. Stacjonowała na terenie Syberyjskiego OW w Omsku. Podległa 41 Armii[3].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład w 1992[4]:
- Dowództwo i sztab – Perleberg
- 239 pułk zmotoryzowany;
- 240 pułk zmotoryzowany;
- 283 Gwardyjski pułk zmotoryzowany;
- 568 pułk zmotoryzowany;
- 18 batalion czołgów;
- 1054 pułk artylerii samobieżnej;
- 1079 pułk rakiet przeciwlotniczych;
- 480 dywizjon artylerii przeciwpancernej;
- 34 batalion rozpoznawczy;
- 921 batalion łączności;
- 348 batalion inżynieryjno-saperski;
- 158 batalion obrony przeciwchemicznej;
- 1125 batalion zaopatrzenia;
- 34 batalion remontowy;
- 4 batalion medyczny.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 357.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 355.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 380.
- ↑ Depczyński 2015 ↓, s. 356.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Depczyński: Rosyjskie siły zbrojne: od Milutina do Putina. Warszawa: Bellona SA, 2015. ISBN 978-83-11-13505-5.