AIUTA
AIUTA (fr. Association internationale des Universités du troisième âge, pol. Międzynarodowe Stowarzyszenie Uniwersytetów Trzeciego Wieku) – powołane w 1975 r. Faktyczną działalność rozpoczęło 1976 r. Pierwszym przewodniczącym AIUTA był Pierre Vellas.
Cele AIUTA w początkach działalności:
- współpraca między Uniwersytetami Trzeciego Wieku na świecie oraz innymi instytucjami edukacyjnymi na poziomie wyższym dla osób starszych i instytucjami gerontologicznymi,
- przedstawienie idei Uniwersytetu Trzeciego Wieku wyższym uczelniom na całym świecie, tak aby same mogły tworzyć Uniwersytety tego typu,
- szybki i skuteczny przepływ informacji między istniejącymi uczelniami na temat ich działalności, kadry oraz przekazywanych treści.
Aktualne cele:
- wydawanie tzw. list informacyjnych i łącznościowych dla członków stowarzyszenia,
- organizacja kongresów, seminariów, warsztatów,
- umożliwianie wymiany kadrze naukowej i słuchaczom,
- merytoryczny i organizacyjny nadzór nad badaniami dotyczącymi zagadnień gerontologicznych.
AIUTA pełni rolę eksperta od problematyki gerontologicznej w organizacjach międzynarodowych. Jest uznana m.in. przez WHO, UNESCO, ONZ, Międzynarodowe Biuro Pracy, Radę Europy.
Organami AIUTA są:
- Zgromadzenie Ogólne, które składa się z:
- członków zwyczajnych, którzy posiadają prawo głosu,
- członków nadzwyczajnych, którzy nie posiadają prawa głosu.
- Rada Administracyjna, składa się z:
- ok. 20 radców wybranych przez Zgromadzenie Ogólne,
- maksymalnie 5 dokooptowanych.
- Biuro Rady Administracyjnej, składa się z:
- przewodniczącego,
- wiceprzewodniczących,
- sekretarza,
- skarbnika,
- doradców członków Rady Administracyjnej.
- Prezydentura
- Komitety i Komisje (np. Komitet Naukowy odpowiedzialny za organizowanie kongresów).
Przewodniczącego AIUTA wybiera Rada Administracyjna.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Konieczna-Woźniak R., Uniwersytety Trzeciego Wieku w Polsce. Profilaktyczne aspekty edukacji seniorów. ERUDITUS, Poznań 2001.
- Zych Adam A., Słownik gerontologii społecznej, Wydawnictwo Naukowe "Żak", Warszawa 2001.
- Zych Adam A., Leksykon gerontologii, Oficyna Wydawnicza "Impuls", Kraków 2007.