Baureihe 23
| |
| Producent | |
|---|---|
| Lata budowy |
1950–1959 |
| Układ osi |
1'C1' h2 |
| Wymiary | |
| Masa pustego parowozu |
74,6 t |
| Masa służbowa |
82,8 t |
| Długość z tendrem |
21 325 mm |
| Szerokość |
3050 mm |
| Wysokość |
4550 mm |
| Rozstaw osi skrajnych |
2000 mm |
| Średnica kół napędnych |
1750 mm |
| Średnica kół tocznych |
1000 mm |
| Napęd | |
| Trakcja |
parowa |
| Ciśnienie w kotle |
14 at |
| Powierzchnia ogrzewalna kotła |
156,28 m² |
| Powierzchnia przegrzewacza |
73,80 m² |
| Powierzchnia rusztu |
3,11 m² |
| Średnica cylindra |
550 mm |
| Skok tłoka |
660 mm |
| Parametry eksploatacyjne | |
| Moc znamionowa |
1325 kW |
| Prędkość konstrukcyjna |
110 km/h |
Baureihe 23 – niemiecka lokomotywa parowa produkowana w latach 1950–1959. Zostały wyprodukowane w liczbie 105 sztuk. Były używane do prowadzenia pociągów pasażerskich. Parowozy niemieckie kursowały do 1976 roku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W pierwotnych programach Einheitslokomotiven nie było parowozu o układzie osi 1'C1' a jeszcze w latach trzydziestych liczono się z produkcją nowych parowozów o układzie osi 2'C z wąskim paleniskiem które miały zastąpić Baureihe 38. W 1941 roku wyprodukowano wreszcie dwa pierwsze parowozy Baureihe 23 według rysunków technicznych. W czasie wojny wstrzymano produkcję parowozów. Dopiero w 1950 roku kolej federalna wznowiła produkcję parowozów.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Parowozy Baureihe 23 miały spawany kocioł z paleniskiem i komorą spalania, były wyposażone w podgrzewacz wody zasilającej z mieszadłem. Spawana ostoja była wykonana z blachy. Parowóz posiadał wózek Kraussa-Helmholtza. W czasie produkcji korbowody i wiązary otrzymały łożyska toczne. Suwaki ze stawidłem Heusingera miały samoczynne wyrównywacze ciśnienia. Przestawiając mechanizm wahadłowy można było zmienić nacisk osi. Tender był samonośną konstrukcją spawaną. W czasie produkcji i eksploatacji wprowadzono wiele udoskonaleń i zmian konstrukcyjnych. Kocioł był bardzo wydajny, zwłaszcza przy intensywnej pracy parowozów. Parowozy mogły prowadzić po torze poziomym składy o masie 600 t z maksymalną prędkością 110 km/h.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jürgen-Ulrich Ebel: Zugkraft für das Wirtschaftswunder. 1. Aufl., DGEG Medien GmbH, 2009. ISBN 978-3-937189-37-6