Bernifal

Bernifal

Wejście do jaskini
Państwo	Francja
Położenie	gmina Meyrals
Data odkrycia	1898
Położenie na mapie Francji Bernifal
44°55′52″N 1°04′03″E

Bernifal – jaskinia położona w gminie Meyrals we francuskim departamencie Dordogne. Stanowisko archeologiczne z prehistorycznymi malowidłami i rytami naskalnymi. Od 1904 roku posiada status monument historique, w kategorii classé (zabytek o znaczeniu krajowym).

Opis

Położona w lesie jaskinia została odkryta przypadkowo w 1898 roku, kiedy to w wyniku osunięcia się ziemi doszło do zarwania stropu. Jako pierwszy przebadał ją w 1902 roku Denis Peyrony. W późniejszych latach badali ją H. Breuil (lata 20. XX w.), Chr. i Cl. Archambeau (lata 70. i 80.) i A. Roussot (lata 80.).

Jaskinia składa się z trzech galerii połączonych korytarzem. Jej oryginalne wejście, zabezpieczone obecnie metalowymi drzwiami, zostało odsłonięte w 1935 roku przez Denisa Peyrony. Na ścianach jaskini znajduje się ponad 100 malowideł i rytów naskalnych, przedstawiających zwierzęta (głównie mamuty, a także m.in. konie, żubry i tury), negatywowe odciski rąk i trapezowate znaki, tzw. tectiforme, o nieznanym znaczeniu. Jedno z malowideł przedstawia również twarz ludzką. Dzieła te identyfikowane są z kulturą magdaleńską i datowane na ok. 12-14 tys. lat.

Jaskinia stanowi obecnie własność prywatną. W celu ochrony malowideł wewnątrz jaskini nie ma założonego oświetlenia elektrycznego, zabronione jest także wnoszenie jakiegokolwiek sprzętu przez zwiedzających.

Kreacjonizm

Jaskinia Bernifal stanowi obiekt zainteresowania środowisk kreacjonistycznych, które opierając się na fotografii opublikowanej przez Jacka Cuozzo w książce Buried Alive twierdzą, iż na jednej ze ścian znajduje się wykute przedstawienie mamuta walczącego z dinozaurem. Wizerunek ten wykorzystywany jest jako argument przeciwko geologicznej skali czasu i współczesnej wiedzy o ewolucji świata zwierzęcego.

Jak jednak zaznaczają krytycy, rzekoma walka dinozaura z mamutem to efekt pareidolii, czyli doszukiwania się w przypadkowych kształtach znanych sobie wizerunków. Tekstura skały w tym miejscu nie różni się od innych miejsc w jaskini i jest to tylko kombinacja naturalnych wybrzuszeń i nacieków. Ponadto w ówczesnej sztuce nie wykonywano trójwymiarowych rzeźb, przedstawiając zwierzęta w formie malowideł i rytów.