Bitwa o San Matteo
| I wojna światowa | |||
 Pomnik poświęcony włoskim ofiarom bitwy, przy drodze na przełęcz Gavia | |||
| Czas |
13 sierpnia – 3 września 1918 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo Austro-Węgier | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Włoch  | |||
| 46°22′44″N 10°34′00″E/46,378889 10,566667 | |||
Bitwa o San Matteo – jedna z ostatnich bitew I wojny światowej, stoczona latem 1918 roku o alpejski szczyt San Matteo (3678 m n.p.m.) pomiędzy oddziałami włoskimi a austriackimi. Było to ostatnie w historii zwycięstwo Austro-Węgier.
Bitwa ta aż do 1999 roku[1] była najwyżej stoczoną bitwą w udokumentowanej historii wojen.
Na początku 1918 roku Austriacy umieścili na szczycie San Matteo ufortyfikowane stanowisko artylerii, z którego mogli ostrzeliwać drogę wiodącą przez przełęcz Gavia (2621 m n.p.m.; droga ta nosi dziś numer SS 300), którą Włosi dostarczali zaopatrzenie dla swoich oddziałów walczących w tym rejonie. 13 sierpnia włoska 307. kompania alpejskiego batalionu „Ortler” śmiałym atakiem z zaskoczenia zdobyła pozycje austriackie biorąc połowę ich załogi do niewoli (druga połowa uciekła w dół w kierunku własnych pozycji). Strata ta była dla Austriaków bardzo silnym ciosem, także z propagandowego punktu widzenia, toteż niezwłocznie skierowali w tamten rejon wsparcie w celu odbicia stanowiska. 3 września kiedy Włosi byli jeszcze w trakcie organizowania umocnień, Austriacy przypuścili szturm 150 żołnierzy z 3. regimentu z Dimaro, poprzedzony silnym bombardowaniem artyleryjskim. W odpowiedzi Włosi przypuszczając[2], że doszło już do zdobycia San Matteo przez Austriaków rozpoczęli swój ostrzał artyleryjski rejonu walk. W rezultacie tej bitwy zginęli żołnierze zarówno austriaccy (siedemnastu), jak i włoscy (dziesięciu), a wśród tych ostatnich ich dowódca kapitan dr Arnaldo Berni, który – ranny po ostrzale austriackim – zginął w wyniku ostrzału własnej artylerii (bratobójczy ogień), pozostawiając jednak po sobie listy do rodziny[3] i zapiski[4].
Dwa miesiące później, w wyniku rozejmu w villa Giusti z 3 listopada wojna pomiędzy Austro-Węgrami a Włochami została zakończona.
Ciała kapitana Arnaldo Berniego nigdy nie odnaleziono, ale w 2004 roku na lodowcu Forni na wysokości 3400 m n.p.m. w pobliżu szczytu znaleziono zamarznięte ciała trzech żołnierzy austriackich zabitych w walkach 1918 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W 1999 roku Indie i Pakistan toczyły wojnę o Kargil w Kaszmirze; walki prowadzono tam m.in. na wysokości ponad 5 tys. m n.p.m.
- ↑ bazę stanowiska artylerii położoną na wysokości ok. 2800 m n.p.m. dzieliło od pozycji na San Matteo cztery godziny wspinaczki po lodowcu
- ↑ ostatni list do rodziny nosi datę 31 sierpnia 1918 roku, zostawił też pamiętnik
- ↑ listy od i do kapitana Berniego oraz jego zapiski wydano później drukiem, wzbogacone dwustu fotografiami, jako Il Capitano sepolto nei ghiacci
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Giuseppe Magrin, Il Capitano sepolto nei ghiacci, ISBN 88-87584-17-6
- WWI bodies are found on glacier artykuł BBC News o ciałach znalezionych na lodowcu