Bitwa pod Poimanenon
 Jan III Dukas Watatzes | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
Poimanenon | ||
| Terytorium | |||
| Wynik |
Zwycięstwo armii nicejskiej | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie świata  | |||
| 37,892500°N 35,999722°E/37,892500 35,999722 | |||
Bitwa pod Poimanenon – starcie zbrojne, które miało miejsce ok. roku 1224 pomiędzy armią Cesarstwa Łacińskiego i siłami Cesarstwa Nicejskiego.
W wyniku podpisanego układu w Nymphaeum w roku 1214 Cesarstwo Łacińskie przejęło kontrolę na północno-zachodnimi terenami w Azji Mniejszej rozciągającymi się od Nikomedii po Adramyttion i równinę myzyjską.
W roku 1222 zmarł założyciel Cesarstwa Nicei Teodor I Laskarys, który mianował następcą zięcia, Jana III Dukasa Watatzesa. Decyzja ta spotkała się z protestem braci zmarłego Teodora – Izaaka i Aleksego, którzy wystąpili przeciwko władzy Jana III. Z pomocą braciom przyszedł władca Cesarstwa Łacińskiego Robert de Courtenay. Siły Łacinników wyruszyły przeciwko armii nicejskiej Jana III[1].
Do spotkania obu armii doszło pod Poimanenon. Bitwa zakończyła się zdecydowanym zwycięstwem Jana III. Do niewoli dostało się obu braci Teodora Laskarysa. Zwycięstwo przyczyniło się do odzyskania przez Greków łacińskich posiadłości w Azji Mniejszej. W tej sytuacji zagrożony ze strony Nicei i Epiru cesarz Łacinników poprosił o zawarcie pokoju, który zawarto w roku 1225. W wyniku układu, Łacinnicy zrzekli się wszystkich posiadłości azjatyckich zachowując wschodnie wybrzeże Bosforu oraz miasto Nikomedię i jej okolice[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kenneth M. Setton: The Papacy and the Levant, 1204–1571: Volume I, The Thirteenth and Fourteenth Centuries. DIANE Publishing, 1976, s. 52. ISBN 0-87169-114-0. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Poimanenon. In: The Oxford Dictionary of Byzantium. Band 3, Oxford/New York 1991, S. 1690f.