Black Sox Scandal
Black Sox Scandal[1] – popularna w mediach nazwa skandalu związanego z grupą graczy Chicago White Sox, którzy podczas baseballowej World Series w 1919 mieli za pieniądze słabiej zagrać i przegrać z Cincinnati Reds[2]. Ośmiu zawodników White Sox zostało oskarżonych za celowe przegrywanie meczów w zamian za pieniądze od hazardzistów. Ósemka tych sportowców – nazwanych „Black Sox” – została później postawiona przed sądem za spisek i wykluczono ich dożywotnio z gry w zawodowym baseballu[3].
Za udział w oszustwie dożywotnio zdyskwalifikowani zostali: Joe Jackson (zapolowy), Eddie Cicotte (miotacz), Claude Williams (miotacz), Buck Weaver (trzeciobazowy; wiedział o planach, ale nie zgłosił tego władzom ligi), Arnold Gandil (pierwszobazowy), Fred McMullin (utility infielder), Charles Risberg (stoper) i Oscar Felsch (środkowozapolowy)[4].
Inicjatorem wydarzeń miał być pierwszobazowy Arnold „Chick” Gandil[5], a powodem skąpstwo właściciela White Sox Charlesa Comiskeya, który nie był skory do uczciwego nagradzania swoich graczy, mimo że zespół uchodził za jeden z najlepszych w lidze, a dwa lata wcześniej zdobył mistrzostwo[6]. Gandil, chcąc przed końcem kariery zarobić jeszcze znaczną sumę, zaoferował hazardziście Josephowi Sullivanowi, że jego drużyna przegra finał, a za dokonanie oszustwa zażądał 100 000 dolarów[5]. Szybko przekonał do spisku przeciwko Comiskeyowi innych kluczowych graczy, m.in. miotaczy Cicotte’a i Williamsa. Aby zebrać tak dużą sumę, Sullivan zaproponował udział w aferze innym członkom półświatka[7].
Po dwóch przegranych meczach (1–9 i 2–4), otrzymawszy jedynie 10 z obiecanych 40 tysięcy, gracze White Sox zaczęli rozważać wycofanie się z umowy, wygrywając trzecie spotkanie 3–0. Pieniądze szybko się jednak znalazły i dwa kolejne mecze należały zdecydowanie do Cincinnati (2–0, 5–0). W wyniku kolejnego braku zapłaty dużo mocniejsze w rzeczywistości Chicago doprowadziło do stanu 3–4 (wygrane 5–4, 4–1). Wobec takiego obrotu sprawy gangsterzy zamieszanego w skandal Arnolda Rothsteina, który w tym momencie stawiał już na wygraną Reds, zastraszyli miotacza ósmego meczu Claude’a Williamsa. Jego słaby występ (w dwóch pierwszych zmianach oddał Reds pięć punktów) przyczynił się do piątego, decydującego o mistrzostwie, zwycięstwa Cincinnati[8].
Proces sądowy, rozpoczęty w 1920 w wyniku coraz powszechniejszych głosów, że finał był ułożony, uwolnił graczy od stawianych im zarzutów. Innego zdania był komisarz MLB Kenesaw Mountain Landis, który zamieszanych w skandal wykluczył z zawodowego sportu[8].
Odniesienia w kulturze[edytuj | edytuj kod]
- Skandal jest kilka razy wspomniany w powieści Wielki Gatsby Francisa Scotta Fitzgeralda. Niektóre z osób występujących w książce miały dzięki niemu dorobić się majątków.
- W filmie Ojciec chrzestny II Francisa Forda Coppoli jeden z bohaterów, Hyman Roth, wypowiada zdanie: Pokochałem baseball odkąd Arnold Rothstein ustawił finał rozgrywek w 1919.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Daniel A. Nathan: Saying It's So: A Cultural History of the Black Sox Scandal. University of Illinois Press, 2005. ISBN 978-0-252-07313-7. [dostęp 2016-04-04].
- ↑ World Series History | MLB.com. mlb.com. [dostęp 2016-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 marca 2016)]. (ang.).
- ↑ Evan Andrews: The Black Sox Baseball Scandal, 95 Years Ago – History in the Headlines. history.com, 9 października 2014. [dostęp 2016-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 marca 2016)]. (ang.).
- ↑ Fred Mitchell: Flashback: Story of 1919 Black Sox scandal still resonates – Chicago Tribune. chicagotribune.com, 5 lipca 2015. [dostęp 2016-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (7 lipca 2015)]. (ang.).
- ↑ a b Laura Enright: Chicago's Most Wanted: The Top 10 Book of Murderous Mobsters, Midway Monsters, and Windy City Oddities. Potomac Books, Inc., 2005, s. 184. ISBN 978-1-61234-034-0. [dostęp 2016-04-04].
- ↑ Chicago Black Sox – Charles Comiskey and the White Sox. Chicago History Museum. [dostęp 2016-04-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-29)]. (ang.).
- ↑ Steven M. Chermak, Frankie Y. Bailey: Crimes and Trials of the Century: From the Black Sox scandal to the Attica prison riots. ABC-CLIO, 2007, s. 5–6. ISBN 978-0-313-34110-6. [dostęp 2016-04-04].
- ↑ a b Peter S. Finley, Laura L. Finley, Jeffrey Fountain: Sports Scandals. Greenwood Publishing Group, 2008, s. 45–46. ISBN 978-0-313-34458-9. [dostęp 2016-04-04].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Skandal korupcyjny w baseballu. Antykorupcja.gov.pl, 2014-09-24.
- Chicago Black Sox – The Eight. Chicago History Museum. [dostęp 2013-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-03)]. (ang.).