Boeing PB-1
 Boeing PB-1 w locie | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Boeing |
| Konstruktor |
Isaac Laddon/Boeing |
| Typ |
łódź latająca |
| Konstrukcja |
mieszana, stalowo-drewniana |
| Załoga |
5 |
| Historia | |
| Data oblotu |
31 sierpnia 1925 |
| Lata produkcji |
1925 |
| Wycofanie ze służby |
po 1928 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 silniki Packard 1A-2500 |
| Moc |
800 KM każdy |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
26,67 m |
| Długość |
18,09 m |
| Wysokość |
6,35 m |
| Powierzchnia nośna |
167 m |
| Masa | |
| Własna |
5239 kg |
| Startowa |
12193 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
180 km/h |
| Prędkość przelotowa |
151 km/h |
| Pułap |
2700 m |
| Zasięg |
4000 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 3 x km 7,62 180 kg bomb | |
Boeing PB (Boeing Model 50) – łódź latająca zaprojektowana i zbudowana w zakładach Boeinga w 1925 na zamówienie Bureau of Aeronautics (dyrektoratu United States Navy ds. lotnictwa morskiego). Był to największy z dotychczas zbudowanych samolotów Boeinga. Powstał tylko jeden egzemplarz znany jako Boeing PB-1, w późniejszym czasie po zmianie silników został przemianowany na Boeing XPB-2.
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
Samolot powstał na zamówienie United States Navy (USN) w związku z zapotrzebowaniem na łódź latającą o zasięgu około 2400 mil (prawie 3900 km) pozwalającym na odbycie lotu bez lądowania pomiędzy San Francisco a Hawajami (Pearl Harbor)[1]. Koncepcja samolotu powstała w należących do USN zakładach Naval Aircraft Factory, jego głównym projektantem był Isaac Laddon (który wcześniej zaprojektował między innymi samoloty Boeing GA-1 i GA-2), ale szczegółowe plany zostały opracowane przez inżynierów Boeinga[1]. Samolot jest czasami określany jako powiększona wersja łodzi latającej NAF PN-7[2][3].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Model 50 był dwupłatową, dwusilnikową łodzią latającą[1]. W porównaniu z podobnymi samolotami z epoki, był konstrukcją bardzo czystą aerodynamicznie, w jej projektowaniu zastosowano szereg innowacji strukturalnych, które w późniejszym czasie były używane w innych samolotach Boeinga[1].
Dźwigary miały konstrukcję kratownicową ze spawanych elementów o przekroju owalnym ze stalowymi żebrami z kątowników[1]. Większość powierzchni skrzydła było pokrytych sklejką, krawędź natarcia miała konstrukcję drewnianą[1]. Całe skrzydło miało nowo opracowany profil o nazwie Clark Y[1].
Kadłub charakteryzował się bardzo nietypową konstrukcją; dolna część była metalowa, natomiast górna była drewniana i składała się z płyt fornirowych na szkielecie z drewna[1].
Napęd stanowiły dwa silniki w układzie tandem (jeden za drugim) umieszczone nad kadłubem i pomiędzy skrzydłami napędzające dwa śmigła - jedno pchające i jedno ciągnące[1]. Czteropłatowe śmigła o stałym skoku wykonane były z drewna[2][3]
Załogę stanowiło pięć osób, samolot był uzbrojony w trzy karabiny maszynowe kalibru 7,62 mm i mógł przenosić do 400 funtów (180 kg) bomb[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
PB-1[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy i jedyny prototyp nosił oznaczenie PB-1, nie miał w nazwie litery „X” używanej często do oznaczania konstrukcji eksperymentalnych lub prototypowych jako, że w USN oznaczenie to nie było jeszcze wówczas konsekwentnie używane[4]. Napęd stanowiły dwa chłodzone wodą silniki Packard 2A-2500[1] o mocy 800 koni mechanicznych każdy[4]. Pierwszy lot samolotu odbył się 31 sierpnia 1925[2][3] i planowano, że PB-1 miał wziąć udział w pierwszym locie non-stop pomiędzy Kalifornią a Hawajami, ale ciągłe problemy z silnikami nie pozwoliły zrealizować tego planu[1][2][5]. Ostatecznie pierwszego przelotu pomiędzy kontynentalnymi Stanami Zjednoczonymi a Hawajami dokonały dwa samoloty PN-9 we wrześniu 1925[1]. Samolot pozostał w Naval Aircraft Factory[2][5].
XPB-2[edytuj | edytuj kod]
W 1928 Bureau of Aeronautics zdecydowało, że standardowe silniki samolotów USN powinny być chłodzone powietrzem, a nie cieczą[5] i PB-1 otrzymał nowe, eksperymentalne silniki Pratt & Whitney R-1860[6][2][5].
Nie podjęto produkcji seryjnej samolotu[2][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 73.
- ↑ a b c E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 24.
- ↑ a b P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 74.
- ↑ a b c d e E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft. s. 26.
- ↑ P. Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. s. 73-74.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Peter Bowers: Boeing Aircraft Since 1916. London: Putnam Aeronautical Books, 1989. ISBN 0-85177-804-6.
- E. R. Johnson: United States Naval Aviation, 1919-1941: Aircraft, Airships and Ships Between the Wars. Mcfarland, 2011. ISBN 978-0786445509.
- E. R. Johnson: American Flying Boats and Amphibious Aircraft: An Illustrated History. Mcfarland, 2009. ISBN 978-0786439744.