Catahoula Leopard Dog
 Catahoula Leopard Dog, Catahoula Hog Dog | |
| Inne nazwy |
Catahoula Hog Dog |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa |
18-23 kg |
| Klasyfikacja | |
| UKC |
Herding Dog |
| Wzorce rasy | |
Catahoula Leopard Dog – rasa psa, należąca do grupy psów użytkowych. Jest zarówno psem gończym, pasterskim jak i obronnym.
Rys historyczny[edytuj | edytuj kod]
W 1539 r. Hiszpanie przywieźli swe dogi i charty do obecnej Luizjany. Indianie przygarnęli te pozostawione przez Hiszpanów psy. Prawdopodobnie wymieszały się one z płowymi wilkami wałęsającymi się wokół obozowisk. Gdy w roku 1700 przybyli tam Francuzi, zastali osobliwe łaciate psy o jasnych oczach. Sami natomiast przywieźli beaucerony, które służyły wtedy do polowania na dziki. Miały też chronić osadników przed Indianami. Z pewnością wymieszały się one z rodzimymi psami. To one wniosły czynnik marmurkowatości oraz niebieskie, plamiste oczy. Francuzi nazwali pewne plemię indiańskie catahoula. Słowo to jednoznacznie z psem używane było jako przekleństwo.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Catahoula jest psem mocno zbudowanym, ale bardzo lekkim. Jego sylwetka jest kwadratowa. Ma grube, mocne i bardzo silne łapy. Ma średnio suchą głowę. Ma budowę bardzo podobną do Beaucerona, ale większą od niego głowę. Niektóre osobniki przypominają nieco labradory.
Szata[edytuj | edytuj kod]
Sierść tych psów jest krótka, gruba i gęsta.
Umaszczenie[edytuj | edytuj kod]
Umaszczenie plamiste (marmurkowe), preferowane niebieskie, szare, czarne, wątrobiane, czerwone, białe i w łaty; jednolite, preferowane czarne, pręgowane, czerwone, czekoladowe i żółte.
Zachowanie i charakter[edytuj | edytuj kod]
Catahoula Leopard Dog, to pies bardzo odważny, czujny i wesoły. Uwielbia bawić się z właścicielem, a niektóre suki są bardzo dobrymi opiekunkami dzieci. Psy te mają bardzo dobrą pamięć. Niezwykle rzadko zdarza się u nich poważna dysplazja.
Użytkowość[edytuj | edytuj kod]
Pies bardzo wszechstronnie użytkowy: poluje, zagania, ochrania, pilnuje i uczestniczy w psich sportach.
Popularność[edytuj | edytuj kod]
Poza swoją ojczyzną prawie nieznana. Po jednym lub kilku osobnikach znajduje się Holandii, Czechach, Irlandii i Włoszech. Wg stanu na 2019 r. w Polsce występuje mniej niż 10 osobników tej rasy.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Alderton "Psy", Wiedza i życie, Warszawa 2006
- Eva-Maria Krämer "Rasy psów", Oficyna Wydawnicza MULTICO, Warszawa 2003