Charb
 Charb, 2 listopada 2011 | |
| Data i miejsce urodzenia |
21 sierpnia 1967 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
7 stycznia 2015 |
| Zawód, zajęcie |
rysownik prasowy, dziennikarz |
| |
Charb, właśc. Stéphane Charbonnier (ur. 21 sierpnia 1967 w Conflans-Sainte-Honorine[1], zm. 7 stycznia 2015 w Paryżu) – francuski rysownik i dziennikarz satyryczny.
Pracował dla tygodnika satyrycznego „Charlie Hebdo” od 1992 roku[2]. Jego rysunki pojawiały się w przeróżnych gazetach, wydał także wiele komiksów[2]. W 2009 roku, po odejściu Filipa Vala, został dyrektorem wydawniczym „Charlie Hebdo”[3]. Zginął w ataku terrorystycznym na redakcję tygodnika[3].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Conflans-Sainte-Honorine. Jego ojciec jest pocztowcem, a matka sekretarką[1]. Już będąc dzieckiem, publikował własne rysunki w szkolnej gazetce swojego gimnazjum Louvrais w Pontoise. W 1987 zdał maturę w liceum Camille Pissarro[4]. Zaliczył staż w lokalnej „La Gazette du Val-d’Oise” i rozpoczął współpracę z lokalnym miesięcznikiem „Les Nouvelles du Val-d’Oise”. Rozpoczął też naukę w dwuletniej szkole reklamy, ale porzucił ją, by całkowicie poświęcić się rysowaniu[5][6]. Ilustrował też fanzin „Canicule” oraz dorabiał chwytając się innych prac[5].
Kariera rysownika[edytuj | edytuj kod]
W 1991 roku rozpoczął współpracę z tygodnikiem satyrycznym „La Grosse Bertha”, założonym przez Jeana Cyrille’a Godefroy w czasach wojny w Zatoce. W następnym roku odszedł wraz z Valem i Cabu, by założyć „Charlie Hebdo”. Stworzył tam własną rubrykę zatytułowaną Charb nie lubi ludzi[6]. Rysunki Charba publikowało również wiele innych gazet, między innymi „L’Écho des savanes”, „Télérama”, „Mon Quotidien” i „L’Humanité”[7]. Prowadził rubrykę Fatwa ajatollaha Charba w miesięczniku „Fluide glacial”[8]. Od 2007 roku został rysownikiem karykatur do programu Przeszkadzasz wszystkim spać (fr. T’empêches tout le monde de dormir) Marca Oliviera Fogiela w telewizji M6, aż do zakończenia emisji w czerwcu 2008 roku[9]. Charb był również jednym z karykaturzystów zaproszonych do wykonania humorystycznych ilustracji edycji Le Petit Larousse z 2011 roku, wydanej w 2010[10].
Wydał wiele albumów przedstawiających jego bohaterów: Marcela Keufa oraz Maurice’a i Patapona[5].
Dyrektor wydawniczy „Charlie Hebdo”[edytuj | edytuj kod]
W 2009 roku Charb został dyrektorem wydawniczym „Charlie Hebdo”, na miejsce Philippe’a Vala. Utrzymywał cotygodniowy cykl edycji[6]. Żył pod ochroną policji. Kiedy w 2012 roku, po publikacji karykatury Mahometa, otrzymał śmiertelne pogróżki, zadeklarował: „To na pewno zabrzmi trochę pompatycznie, ale wolę umrzeć stojąc, niż żyć na kolanach”[11]. W 2013 roku internetowa gazeta „Inspire”, publikowana przez Al-Ka’idę Półwyspu Arabskiego, zamieściła jego nazwisko na liście osób poszukiwanych za „zbrodnie przeciwko islamowi”[12]. Charb jest jedną z ofiar zamachu na siedzibę „Charlie Hebdo”.
Styl[edytuj | edytuj kod]
Jego rysunki charakteryzują się zjadliwą, czasami odbieraną jako niesmaczna, satyrą.
Plakat wykonany dla MRAP[13] (2000)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Luc Le Vaillant: Charb. Charlie za młodu. Libération, 2015-05-20. [dostęp 2015-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-14)]. (fr.).
- ↑ a b Who were the victims of the Paris terror attack?. thelocal.fr, 2015-01-07. [dostęp 2015-01-10]. (ang.).
- ↑ a b Stéphane Charbonnier, dit Charb. Larousse. [dostęp 2015-01-10]. (fr.).
- ↑ Julien Ducouret: Attentat à Charlie Hebdo. Le dessinateur Charb était né à Conflans. www.publihebdos.com, 2014-05-15. [dostęp 2015-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-08)]. (fr.).
- ↑ a b c Marie Soyeux: Charb : persiste, crayonne et signe. La Croix, 7 janvier 2015.
- ↑ a b c Emmanuelle Anizon, Laurence Le Saux: Charb, dessinateur mort debout. www.telerama.fr, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-08)]. (fr.).
- ↑ Charb avait succédé à Philippe Val en 2009. www.letemps.ch, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10]. (fr.).
- ↑ Olivier van Vaerenbergh: Cabu, Wolinski, Charb, Tignous... des monuments au sein du monument. www.levif.be, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10]. (fr.).
- ↑ „Charlie Hebdo”: Charb, génial et féroce satiriste. Agence France Presse, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10]. (fr.).
- ↑ Nedjma Amrani: La mort de Charb à Charlie Hebdo: „Je préfère mourir debout que vivre à genoux”. L’Express, 7 stycznia 2015. [dostęp 2015-01-10]. (fr.).
- ↑ Fadwa Islah: Charb, directeur de Charlie Hebdo: „Je suis athée, pas islamophobe”. Telquel. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-08)]. (fr.).
- ↑ Hélène Sallon: Charb, cible désignée de la revue d’Al-Qaida au Yémen. Le Monde, 2015-01-08. [dostęp 2015-01-11]. (fr.).
- ↑ Mouvement contre le racisme et pour l’amitié entre les peuples (Ruch przeciwko Rasizmowi i na rzecz Przyjaźni między Narodami).