Dedukcja naturalna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Dedukcja naturalna – bardzo intuicyjny i generujący dowody system dowodzenia twierdzeń, bazujący na systemach Hilberta.

Dowód to lista formuł objętych oknami.

Operacje w bardzo prostej wersji to:

  • dodanie założenia, otwiera to okno,
  • przepisanie dowolnego aktywnego założenia,
  • zamknięcie okna, dodaje się za oknem formułę „pierwsza formuła okna ostatnia formuła okna”, wszystkie formuły w oknie są dezaktywowane,
  • użycie jednej z reguł dowodzenia (w szczególności modus ponens na dowolnych aktywnych) na dowolnych aktywnych formułach.

Każda formuła leżąca poza oknem, zwykle powstała w wyniku zamknięcia ostatniego okna, jest twierdzeniem.

Okna są wyłącznie graficzną reprezentacją tego co się dzieje.

Przykład[edytuj | edytuj kod]

Udowodnijmy, że

1. (założenie)


2. (założenie)


3. (przepisanie aktywnej formuły 1)


4. (eliminacja założenia 2, dezaktywacja 2 i 3)


5. (eliminacja założenia 1, dezaktywacja 1 i 4)

Dowód tego bardzo prostego twierdzenia jest – właśnie bardzo prosty, co nie zawsze jest prawdą w przypadku innych systemów dowodzenia.

Bardziej rozbudowane wersje[edytuj | edytuj kod]

Przedstawiona tu wersja potrafi tylko dodawać i eliminować implikacje. Bardziej rozbudowane wersje zajmują się też innymi spójnikami, dodając nowe reguły wyprowadzania formuł i zamykania okien.