Dominique Gonzalez-Foerster

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dominique Gonzalez-Foerster
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 czerwca 1965
Strasburg

Narodowość

francuska

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Dominique Gonzalez-Foerster (ur. 30 czerwca 1965 w Strasburgu[1]) – francuska artystka współczesna tworząca w takich gatunkach jak: sztuka środowiskowa, instalacja, fotografia i film.

Życiorys i twórczość[edytuj | edytuj kod]

W 1968 roku rodzice Dominique Gonzalez-Foerster przeprowadzili się ze Strasburga do Grenoble. Zamieszkali na terenie wioski olimpijskiej na obrzeżach miasta. W Grenoble w 1985 roku Dominique Gonzalez-Foerster spotkała młodego artystę Philippe’a Parreno, z którym nawiązała współpracę[2]. W Grenoble ukończyła École de Beaux-Arts i École du Magasin – Centre National d’Art Contemporain[3]. W 1988 roku przeprowadziła się do Paryża, gdzie ukończyła z dyplomem Institute des Hautes Études en Arts Plastiques, prowadzony przez Pontusa Hulténa i Daniela Burena[2].

W światowej sztuce współczesnej jest artystką nowatorską. Swoją działalność artystyczną rozpoczęła zasadniczo od filmu, jednak później twórczość nabrała wszechstronnego, multidyscyplinarnego charakteru. Zajmuje się różnymi gatunkami, począwszy od pracy pisania powieści spod znaku science fiction wspólnie z Philippe’em Parreno po współpracę z piosenkarzem rockowym Alain Bashungiem nad scenografią oraz współpracą z domem mody Balenciaga na wystawie w Paryżu. Stosunkowo mało znana w Stanach Zjednoczonych, jest powszechnie ceniona w Europie. W 2002 roku dostała w swojej ojczyźnie nagrodę imienia Marcela Duchampa[3].

W 2008 roku w ramach cyklu The Unilever Series, stworzyła instalację TH.2058, eksponowaną od 14 października 2008 do 13 kwietnia 2009 roku w galerii Turbine Hall w Tate Modern w Londynie[4]. Jedną z ostatnich jej prac jest wielkowymiarowe płótno Helen & Gordon, przygotowane w ramach 18 edycji cyklu Eiserner Vorhang, nad którym nadzór kuratorski sprawuje jury wiedeńskiej organizacji museum in progress w składzie: Daniel Birnbaum i Hans-Ulrich Obrist. Płótno, poświęcone pamięci słynnej fotografii amerykańskiej malarki, Helen Frankenthaler, wykonanej w latach 50 przez Gordona Parksa na zamówienie magazynu Life, jest prezentowane od 30 września 2015 do 30 czerwca 2016 roku w Operze Wiedeńskiej[5].

W dniach od 23 września 2015 do 1 lutego 2016 roku w paryskie muzeum Centre Georges Pompidou zorganizowało retrospektywną, a zarazem wybiegającą w przyszłość wystawę „Dominique Gonzalez-Foerster 1887-2058”, w ramach której zaprezentowano około 30 jej prac, umieszczonych w Galerie Sud, na tarasach piątego piętra muzeum oraz w ogrodzie Atelier Brancusi. Dzieła wystawiono w przyjętym porządku chronologicznym, począwszy od roku 1887 aż po imaginacyjny rok 2058. Pokaz połączył kilka stuleci, ukazując w formie multimedialnej (film, obraz, muzyka, tekst) różne epoki i tendencje w sztuce literaturze i kinie, widziane oczami artystki i zilustrowane jej instalacjami z poprzednich wystaw. Eksponaty zostały tak dobrane, aby oddać klimat danej epoki. Zamierzone połączenie filmu, literatury i nauki razem, na podobieństwo opery lub musicalu, zmieniło wystawę w heterogeniczny, złożony świat, rojący się od sensacji, narracji i cytatów[6]. Wystawa w zamyśle miała stanowić jednoczesną identyfikację artysty, jego twórczości i widza[7].

Prace (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Opis Nr kat.
1985 bez tytułu[8] kompozycja: wazon, lilia i budzik DGF 191
1996 Île de Beauté[a][9] film, taśma filmowa 35 mm
1999 Riyo[8] film, taśma filmowa 35 mm na DVD
2001 Central[8] film (taśma filmowa Super 8 i 35mm na DVD)
2003 Atomic Park (Film Version)[8] film (taśma filmowa Super 8 i 35mm, czarno-biały i kolor, dźwiękowy) DGF 116
2003 Malus[b][10] wideo
2008 Tapis de Lecture (Enrique Vila-Matas)[8] 1 dywan i 300-500 książek; różne rozmiary DGF 100
2008 TH.2058[8] instalacja o przybliżonych wymiarach 100 x 22 x 20 m,
składająca się z 3 lub 6 rzeźb,
ekranu LED o przybliżonych wymiarach 12 x 6,75 m,
229 rozkładanych łóżek,
około 10 tysięcy książek science fiction
i dźwięku 		DGF 109
2009 After[8] neon na tapecie DGF 117
2010 Desert Park[8] instalacja stała w Inhotim (Brazylia) DGF 112
2011 bez tytułu[8] książka na piasku, usypanym w narożniku
(około 150 kg piasku, różne wymiary) 		DGF 128
2012 Exoturisme[8] neon na błękitnym tle DGF 127
2012 Belle Comme Le Jour[8] jednokanałowa projekcja wideo DGF 126
2013 Ludwig II (M 20162)[8] garnitur Ludwiga Stockmana i jego popiersie rozmiaru 38,
projektor, obraz z projektora, 2 głośniki 		DGF 141
2014 euqinimod & costumes[8] instalacja z różnych mediów DGF 151
2014 Fitzcarraldo (M 20162)[8] instalacja na biennale w Gwangju (Korea Południowa) DGF 235
2014 Splendide Hotel[8] instalacja w Museo Nacional Centro de Arte DGF 235
1987/2015 bez tytułu[8] przedmioty aluminiowe na kocu ratunkowym DGF 186
1987/2015 bez tytułu[8] czerwone, plastikowe wiaderka i białe lampy architektoniczne
(różne wymiary) 		DGF 188

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wspólna realizacja Ange Leccii i Dominique Gonzalez-Foerster.
  2. ↑ Wspólna realizacja Dominique Gonzalez-Foerster i Ange Leccii.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Clément Ghys w: Libération online: Dominique Gonzalez-Foerster, la conquête des espaces. next.liberation.fr. [dostęp 2016-03-10]. (fr.).
  2. ↑ a b Tobi Maier: Dominique Gonzalez-Foerster. tmtxt.files.wordpress.com. [dostęp 2016-03-11]. (ang.).
  3. ↑ a b Artspace: Dominique Gonzalez-Foerster. www.artspace.com. [dostęp 2016-03-10]. (ang.).
  4. ↑ Tate Modern: The Unilever Series: Dominique Gonzalez-Foerster: TH.2058. www.tate.org.uk. [dostęp 2016-03-10]. (ang.).
  5. ↑ museum in progress: Eiserner Vorhang 2015/2016. www.mip.at. [dostęp 2016-03-10]. (niem.).
  6. ↑ Emma Lavigne w: Centre Georges Pompidou: Dominique Gonzalez-Foerster. www.centrepompidou.fr. [dostęp 2016-03-10]. (fr.).
  7. ↑ Mousse magazine: ”Dominique Gonzalez-Foerster, 1887-2058” and Julien Prévieux – Prix Marcel Duchamp at Centre Pompidou, Paris. moussemagazine.it. [dostęp 2016-03-11]. (ang.).
  8. ↑ pointligneplan: Ange Leccia: Île de Beauté. www.pointligneplan.com. [dostęp 2016-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-11)]. (fr.).
  9. ↑ pointligneplan: Dominique Gonzalez-Foerster: Malus. www.pointligneplan.com. [dostęp 2016-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-11)]. (fr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dominique_Gonzalez-Foerster&oldid=65387043”