Elektromagnes Bittera
Elektromagnes Bittera – typ elektromagnesu złożony z metalowych dysków i przekładek izolacyjnych ułożonych spiralnie. Został wynaleziony przez Francisa Bittera w 1936[1].
Taka konstrukcja pozwala z jednej strony skutecznie chłodzić elektromagnes, a z drugiej strony sprawia, że jest on dostatecznie wytrzymały mechanicznie, by znieść rozrywające siły magnetyczne.
Indukcja magnetyczna tego typu magnesów zazwyczaj należy do zakresu 10–20 T, jednak zdarzają się konstrukcje zdolne osiągnąć statyczne pole do 35 T.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Francis Bitter. The Design of Powerful Magnets: Part II. The Magnetizing Coil. „Rev. Sci. Instrum.”. 7 (12), s. 482–8, 1936. DOI: 10.1063/1.1752068.