Europejska ustawa o dostępności

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Europejska ustawa o dostępności (European Accessibility Act) – dyrektywa Unii Europejskiej, która weszła w życie w kwietniu 2019 roku[1]. Ma na celu usprawnienie handlu między członkami UE w zakresie dostępnych produktów i usług poprzez usunięcie przepisów dotyczących poszczególnych krajów. Przynosząc tym samym korzyści zarówno przedsiębiorstwom, jak i osobom z niepełnosprawnościami. Korzyści dla przedsiębiorstw to m.in. posiadanie wspólnego zestawu przepisów wewnątrz całej UE, co powinno ułatwić handel transgraniczny, oraz zwiększenie rynku dla firm oferujących dostępne produkty i usługi. Osoby z niepełnosprawnościami i osoby starsze odniosą korzyści z posiadania na rynku bardziej dostępnych produktów i usług. Zwiększenie wielkości rynku powinno też skutkować bardziej konkurencyjnymi cenami[2].

Ustawa ta ma na celu uzupełnienia unijnej dyrektywy w sprawie dostępności stron internetowych i mobilnych aplikacji, która weszła w życie w 2016 roku. Odzwierciedla ona również zobowiązania wynikające z Konwencji ONZ o prawach osób niepełnosprawnych. Obejmuje szeroką gamę produktów i usług, w tym urządzenia osobiste takie jak komputery, smartfony, e-booki i telewizory, a także usługi takie jak transmisje telewizyjne, automaty biletowe, usługi transportu publicznego, usługi bankowe i strony handlu elektronicznego.

Przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy muszą zostać przyjęte i opublikowane przez państwa członkowskie do dnia 28 czerwca 2022 roku. Zaś ustawy muszą zostać wdrożone do dnia 28 czerwca 2025 roku[1].

Wymogi i obowiązki niniejszej dyrektywy nie mają zastosowania do mikroprzedsiębiorstw świadczących usługi objęte zakresem niniejszej dyrektywy – przy czym „mikroprzedsiębiorstwo” oznacza przedsiębiorstwo zdefiniowane jako przedsiębiorstwo zatrudniające mniej niż 10 osób i którego obroty roczne i/lub roczna suma bilansowa nie przekracza 2 mln euro[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]