Fernando Salazar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fernando Salazar
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Fernando Salazar Lomelí

Data i miejsce urodzenia

13 lipca 1979
Guadalajara

Wzrost

178 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1999–2004 Atlas 168 (6)
2001 Toluca (wyp.) 17 (0)
2005–2008 Pachuca 110 (13)
2008–2012 Morelia 84 (4)
2011 Necaxa (wyp.) 12 (0)
2011–2012 León (wyp.) 22 (0)
W sumie: 413 (23)
Kariera reprezentacyjna[b]
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
2003–2006  Meksyk 9 (0)
  1. Aktualne na: 1 stycznia 2013. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
  2. Aktualne na: 1 stycznia 2013.
Dorobek medalowy
Złoty Puchar CONCACAF
złoto Meksyk/USA 2003

Fernando „Pollo” Salazar Lomelí (ur. 13 lipca 1979 w Guadalajarze) – meksykański piłkarz występujący na pozycji prawego obrońcy.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Salazar pochodzi z miasta Guadalajara i jest wychowankiem akademii juniorskiej tamtejszego zespołu Club Atlas. Do seniorskiej drużyny został włączony jako dziewiętnastolatek przez szkoleniowca Ricardo Lavolpe i w meksykańskiej Primera División zadebiutował 20 marca 1999 w wygranym 1:0 spotkaniu z Tigres UANL. Już w swoim premierowym sezonie, Verano 1999, zdobył ze swoją drużyną tytuł wicemistrza Meksyku, jednak pozostawał wówczas wyłącznie rezerwowym ekipy. Pewne miejsce w wyjściowej jedenastce wywalczył sobie dopiero kilka miesięcy później. Pierwszą bramkę w najwyższej klasie rozgrywkowej strzelił 26 lutego 2000 w wygranych 3:1 derbach miasta z Chivas. W styczniu 2001 udał się na półroczne wypożyczenie do Deportivo Toluca, gdzie również miał niepodważalne miejsce w wyjściowej jedenastce. Po powrocie do Atlasu nie zdołał jednak odnieść żadnego sukcesu mimo regularnej gry w wyjściowej jedenastce. Ogółem barwy tego klubu reprezentował przez niemal sześć lat, zdobywając sześć goli w 168 ligowych meczach.

Wiosną 2005 Salazar został zawodnikiem drużyny CF Pachuca. Tam od razu został kluczowym punktem linii defensywy i już po upływie roku, podczas wiosennego sezonu Clausura 2006, zdobył z tym zespołem mistrzostwo Meksyku. W tym samym roku zajął również z Pachucą drugie miejsce w superpucharze kraju, Campeón de Campeones, a także triumfował w południowoamerykańskich rozgrywkach Copa Sudamericana. W sezonie Clausura 2007 wywalczył z ekipą prowadzoną przez Enrique Mezę kolejny, drugi już tytuł mistrza kraju, a w tym samym roku zajął też drugie miejsce w Recopa Sudamericana, wygrał rozgrywki SuperLigi, triumfując również w najbardziej prestiżowym turnieju północnoamerykańskiego kontynentu, Pucharze Mistrzów CONCACAF. Dzięki temu jego drużyna mogła wziąć udział w Klubowych Mistrzostwach Świata, gdzie jednak odpadła już w ćwierćfinale, zajmując przedostatnie, szóste miejsce. W 2008 roku powtórzył za to jeden z sukcesów sprzed dwunastu miesięcy, po raz drugi zdobywając Puchar Mistrzów CONCACAF.

Latem 2008 Salazar przeszedł do klubu Monarcas Morelia, gdzie od razu wywalczył sobie pewne miejsce w wyjściowej jedenastce. Pierwszy i zarazem jedyny sukces z tą drużyną odniósł w 2010 roku, kiedy to już po raz drugi w karierze triumfował w rozgrywkach SuperLigi. Mocną pozycję w linii defensywy stracił dopiero jesienią 2010 na rzecz Enrique Péreza, wobec czego w styczniu 2011 udał się na półroczne wypożyczenie do zespołu Club Necaxa z siedzibą w mieście Aguascalientes. Tam, mimo regularnych występów, na koniec sezonu 2010/2011 spadł jednak z ekipą do drugiej ligi meksykańskiej. Bezpośrednio po tym został wypożyczony po raz kolejny, tym razem na dwanaście miesięcy do drugoligowego Club León, z którym zdominował rozgrywki Liga de Ascenso i na koniec sezonu 2011/2012 pomógł temu zespołowi w powrocie do najwyższej klasy rozgrywkowej po dziesięciu latach nieobecności.

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W 2003 roku Salazar został powołany przez selekcjonera Ricardo Lavolpe na Złoty Puchar CONCACAF. Właśnie podczas tego turnieju zadebiutował w seniorskiej reprezentacji Meksyku, 13 lipca w wygranym 1:0 meczu fazy grupowej z Brazylią. W rozgrywkach Złotego Pucharu pełnił funkcję podstawowego piłkarza zespołu, rozgrywając wszystkie pięć spotkań bez zdobyczy bramkowej, zaś jego drużyna triumfowała ostatecznie podczas tej imprezy. On sam później występował już wyłącznie w meczach towarzyskich, a swój bilans w barwach narodowych zamknął na dziewięciu rozegranych konfrontacjach, ani razu nie wpisując się na listę strzelców.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]