Franciszek Wątroba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Wątroba
porucznik artylerii porucznik artylerii
Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1893
Świlcza

Data i miejsce śmierci

16 września 1920
Chochoniów

Przebieg służby
Lata służby

1914-1920

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Pułk Artylerii Górskiej

Stanowiska

młodszy oficer baterii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Franciszek Wątroba (ur. 11 lutego 1893 w Świlczy, zm. 16 września 1920 w Chochoniowie[1]) – porucznik artylerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 lutego 1893 w Świlczy, w rodzinie Kazimierza (1862–1940) i Józefy z domu Wisz (1869–1929)[2]. W 1905, po ukończeniu czteroklasowej szkoły ludowej w rodzinnej Świlczy, rozpoczął naukę w c. k. Gimnazjum Nr II w Rzeszowie[3]. W klasie VIII a uczył się razem z Karolem Błaszkowiczem, Stanisławem Kuklą, Józefem Piesowiczem i Ignacym Szpunarem, później oficerami Wojska Polskiego[4]. W czerwcu 1913 złożył maturę[5].

W październiku 1919 został przeniesiony do 1 pułku artylerii górskiej i przydzielony do 4. baterii na stanowisko młodszego oficera baterii[6].

Poległ 16 września 1920 w czasie bitwy pod Dytiatynem[7].

Pośmiertnie został mianowany kapitanem[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]