Funryu 4
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj |
przeciwlotniczy pocisk ziemia-powietrze |
| Długość | |
| Średnica | |
| Rozpiętość |
0,8 m[1] |
| Masa |
1900 kg[2] |
| Napęd | |
| Prędkość | |
| Zasięg | |
| Naprowadzanie | |
| Masa głowicy | |
Funryu 4 – japoński prototypowy pocisk rakietowy ziemia-powietrze z okresu II wojny światowej zaprojektowany w ramach programu Funryu. Prace nad Funryu 4 rozpoczęto jeszcze w trakcie budowania Funryu 2 od którego nowy pocisk był dużo większy i bardziej skomplikowany. Przed końcem wojny zbudowano tylko jeden prototyp który przeszedł szereg testów na ziemi.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W trakcie prac nad Funryu 2 rozpoczęto prace nad dużo większym i bardziej skomplikowanym pociskiem który otrzymał oznaczenie Funryu 4[1]. Pocisk został zaprojektowany w zakładach Mitsubishi[1]. System napędowy pocisku stanowił silnik rakietowy Toko Ro.2 (KR10) który użyty był do napędu samolotu Mitsubishi J8M, użycie istniejącego już i sprawdzonego silnika skróciło czas projektowania pocisku[1].
System naprowadzania nowego pocisku był dużo bardziej złożony i nowoczesny od systemu użytego w Funryu 2 - zamiast prostego naprowadzania radiowego użyto systemu radarowego[1]. Do kontroli pocisku używane były dwie stacje radarowe - jedną śledzącą cel i drugą śledzącą pocisk rakietowy[1]. Taki system, znany współcześnie jako track-via-missile (VTM), dawał teoretycznie bardzo dużą celność pocisku[1]. W trakcie lotu pocisk był kierowany sygnałem radiowym o częstotliwości 1000 MHz[1].
Po zaprojektowaniu pocisku został on zbudowano dopiero pod koniec lata w 1945, przed końcem wojny zdążono tylko przeprowadzić na ziemie szereg testów silnika i niektórych elementów pocisku[1].
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Funryu 4 był sterowanym przeciwlotniczym pociskiem z napędem rakietowym[1]. Napęd zapewniał silnik Ro.2 na paliwo płynne, o maksymalnej mocy ciągu 1500 kilogramów[1]. Pocisk kierowany był radiowo i naprowadzany na cel radarowo[1].
Rakieta miała bardzo aerodynamiczny kształt, w połowie kadłuba umieszczono cztery skrzydła ze sterolotkami, na końcu kadłuba znajdowały się dwa nieruchome stateczniki[1]. W locie pocisk był stabilizowany żyroskopowo, start pocisku odbył się z rampy nachylonej pod kątem 45 stopni[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- René J. Francillon: Japanese Aircraft of the Pacific War. Londyn: Putnam, 1979. ISBN 0-370-30251-6.
- Edwin M. Dyer III: Japanese Secret Projects: Experimental Aircraft of the IJA and IJN 1939-1945. Hersham, Surrey: Midland Publishing, 2009. ISBN 978-1857803-174.