Glenn Hall

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Glenn Hall
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

3 października 1931
Humboldt

Obywatelstwo

Kanada

Wzrost

180 cm

Pozycja

bramkarz

Uchwyt

lewy

Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole
Indianapolis Capitals (AHL)
Detroit Red Wings
Chicago Black Hawks
St. Louis Blues
Multimedia w Wikimedia Commons

Glenn Henry Hall (ur. 3 października 1931 w Humboldt) – kanadyjski hokeista, bramkarz występujących w National Hockey League drużyn Detroit Red Wings, Chicago Black Hawks, i St. Louis Blues. Rzadko opuszczał mecze i był znany z gry na stałym, dobrym poziomie[1]. W NHL zagrał w 906 meczach, z czego rekordowe wśród bramkarzy 502 kolejnych spotkań bez zmiany. Zdobył trzykrotnie Trofeum Vezina i raz Trofeum Caldera. Trzykrotny zdobywca Pucharu Stanleya, dwa razy jako zawodnik i raz jako członek sztabu szkoleniowego. Przydomek Mr. Goalie[1], był pierwszym bramkarzem który rozwinął i efektywnie bronił stylem butterfly[2], osłaniając dolną część bramki parkanami klękając na lodzie, co dawało możliwość chronienia górnej części bramki rękami[3][1]. Hall przez prawie całą karierę nie używał kasku ani maski[4]. Uważany za jednego z najlepszych bramkarzy w historii hokeja na lodzie[5][6][7].

Kariera[edytuj | edytuj kod]

Pobyt w Detroit[edytuj | edytuj kod]

Po rozegraniu 4 juniorskich sezonów w zespołach Humboldt Indians i Windsor Spitfires został zakontraktowany przez Detroit Red Wings w 1951[1]. Kilka kolejnych sezonów to występy w juniorskiej filii drużyny z Detroit[1]. w 1952, na czas play-offów został powołany do pierwszej drużyny jako rezerwowy bramkarz. Nie zagrał ani minuty, ale dzięki obecności w składzie jego nazwisko zostało wygrawerowane na Pucharze Stanleya. Hall na debiut w pierwszej drużynie musiał czekać do sezonu 1955–56, zastępując w pierwszym składzie zespołu legendarnego Terry’ego Sawchuka, który przeniósł się do Boston Bruins[1]. W pierwszym, pełnym sezonie w Red Wings Hall zagrał we wszystkich meczach, notując 12 czystych kont (shutouts), i zdobył Trofeum Caldera dla najlepszego rookie rozgrywek.

Chicago[edytuj | edytuj kod]

W drugim sezonie w Detroit Hall ponownie zagrał we wszystkich spotkaniach sezonu, ale pod jego koniec został kupiony przez Black Hawks. Do Chicago razem z Hallem przeniósł się też napastnik Ted Lindsay. Przenosiny były efektem złości menedżera Red Wings Jacka Adamsa, spowodowanych zamiarem utworzenia związku zawodowego graczy, którego inicjatorem był Lindsay[1]. Po transferze do klubu z Wietrznego Miasta Hall od razu został podstawowym graczem, kończąc sezon z występem w każdym meczu sezonu zasadniczego i play-offów. w 1961 Hall chronił bramkę aż do zdobycia przez Black Hawks pierwszego od 1938 Pucharu Stanleya, w meczu z Detroit[4]. 8 listopada 1962 seria rozegranych meczów z rzędu została przerwana, w spotkaniu z Boston Bruins przez kontuzję pleców. Hall został zmieniony w trakcie meczu przez Denisa DeJordy’ego. Do tego momentu Hall rozegrał kolejno 502 mecze bez przerwy w okresie 8 sezonów. Rekord, który ciężko będzie pobić jakiemukolwiek innemu bramkarzowi[8]. Andrew Podnieks, kanadyjski historyk hokeja i autor ponad 45 książek o tym sporcie napisał[9], że

nie ma rekordu bardziej nieosiągalnego, szczelniej zamkniętego za szybą niż ten należący do Halla. Osiągnięcie takiej liczby przez bramkarza jest nadludzkie i nigdy nie zostanie pobite. Oczywiście powodem rozegrania tylu meczów bez zmiany jest to, że po prostu był najlepszy.

E.M. Swift ze Sports Illustrated[10] mówi o rekordzie Halla, że

...jest to prawdopodobnie najbezpieczniejszy rekord ze wszystkich rekordów wszystkich sportów.

Glenn Hall przez zdecydowaną większość kariery występował bez maski. Początkowo przez stres miewał przedmeczowe odruchy wymiotne. Później był to już tylko nawyk przed każdym meczem[11].

Późniejsze sukcesy[edytuj | edytuj kod]

Mimo zdobycia Trofeum Vezina Hall nie miał zabezpieczonego numeru w trakcie Expansion Draft w 1967. 38-latek został wybrany przez zespół St. Louis Blues. Blues, jedna z sześciu franczyz w ich pierwszym roku w NHL, ściągnęli do siebie również kilku innych weteranów jak Reda Berensona i Phila Goyette, zdobywając play-offy zachodniej dywizji w dwóch 7-meczowych seriach. Hall pokierował Bluesmanów aż do finału Pucharu Stanleya. Większość kibiców spodziewała się rozgromienia pierwszoroczniaków Blues przez faworytów Montreal Canadiens. St. Louis Blues przegrali serię 4–0, ale każde ze spotkań było wyrównane i ekscytujące, w głównej mierze dzięki postawie Halla w bramce. Jego gra została doceniona przez wręczenie mu Trofeum Conna Smythe’a dla najwartościowszego zawodnika play-offów, nagrody rzadko wręczanej zawodnikowi przegranego zespołu.

W 1968 do składu Blues dołączył weteran-legenda Jacques Plante, dzieląc miejsce w bramce z Hallem. Dwójka zdobyła w sezonie 1968–69 Trofeum Vezina, jednocześnie ustanawiając ówczesny rekord Blues na 13 meczów z czystym kontem.

Zakończenie kariery[edytuj | edytuj kod]

Hall zakończył karierę po sezonie 1968–69, ale powrócił na lodowisko by rozegrać jeszcze 18 meczów w rozgrywkach 1969-70. Ostatecznie zakończył zawodową grę w hokeja po sezonie 1970–71, w wieku 40 lat. W 1975 został wprowadzony do Hockey Hall of Fame. Trzeci Puchar Stanleya zdobył w 1989 jako trener bramkarzy w Calgary Flames.

Spuścizna[edytuj | edytuj kod]

Hall wygrał 407 razy, 84-krotnie zachowując czyste konto, z GAA w trakcie kariery na poziomie 2,49. 11-krotnie wybierany do meczu gwiazd. Uważany za pierwszego bramkarza umiejętnie wykorzystującego styl bronienia butterfly. Jeden z najlepszych bramkarzy w historii NHL i całego hokeja na lodzie[5][6][7]. Najczęściej wybierany bramkarz do pierwszego zespołu All-Stars (7), wyprzedzając m.in. Dominika Haška (6) i Patricka Roy (4).

W 1998 został uplasowany na 16 miejscu listy 100 największych zawodników w historii NHL[12], z tylko dwoma legendarnymi bramkarzami przed nim – Plantem (13) i Sawchukiem (9).

20 listopada 1988 w hali Chicago Stadium miała miejsce ceremonia zastrzeżenia numeru 1, z którym występował w drużynie Black Hawks[4].

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

• Zdobywca Trofeum Caldera w 1956[13],
• Zagrał meczu gwiazd NHL w 1955, 1956, 1957, 1958, 1960, 1961, 1962, 1963, 1964, 1965, 1967, 1968 i 1969,
• Wybrany do NHL First All-Star Team w 1957, 1958, 1960, 1963, 1964, 1966 i 1969,
• Wybrany do NHL Second All-Star Team w 1956, 1961 i 1962,
• Zdobywca Trofeum Vezina w 1963, 1967 i 1969[13],
• Zdobywca Trofeum Conna Smythe’a w 1968[13],
• Puchar Stanleya w 1952, 1961 i 1989 (2 jako bramkarz, 1 jako trener),
• Rekord największej liczby kolejnych meczów bez zmiany (502)[10],
• Wprowadzony do Hockey Hall of Fame w 1975,
• W 1998 roku zajął 16 miejsce na liście 100 najlepszych zawodników w historii NHL magazynu The Hockey News[12],
• Zastrzeżony numer 1 przez drużynę Chicago Black Hawks w 1988[4].

Statystyki[edytuj | edytuj kod]

Sezon zasadniczy[edytuj | edytuj kod]

Sezon Drużyna Liga M W P T/OT MIN GA SO GAA
1947–48 Humboldt Indians N-SJHL 5 5 0 0 300 17 0 3,40
1948–49 Humboldt Indians N-SJHL 24 13 9 2 1420 86 1 3,63
1949–50 Windsor Spitfires OHA 43 31 11 1 2580 152 0 3,53
1950–51 Windsor Spitfires OHA 54 32 18 4 3240 167 6 3,09
1951–52 Indianapolis Capitals AHL 68 22 40 6 4190 272 0 3,89
1952–53 Edmonton Flyers WHL 63 27 27 9 3780 207 2 3,29
1952–53 Detroit Red Wings NHL 6 4 1 1 360 10 1 1,67
1953–54 Edmonton Flyers WHL 70 29 30 11 4200 259 0 3,70
1954–55 Edmonton Flyers WHL 66 38 18 10 3960 187 5 2,83
1954–55 Detroit Red Wings NHL 2 2 0 0 120 2 0 1,00
1955–56 Detroit Red Wings NHL 70 30 24 16 4200 147 12 2,10
1956–57 Detroit Red Wings NHL 70 38 20 12 4200 156 4 2,23
1957–58 Chicago Black Hawks NHL 70 24 39 7 4200 200 7 2,86
1958–59 Chicago Black Hawks NHL 70 28 29 13 4200 208 1 2,97
1959–60 Chicago Black Hawks NHL 70 28 29 13 4200 180 6 2,57
1960–61 Chicago Black Hawks NHL 70 29 24 17 4200 176 6 2,51
1961–62 Chicago Black Hawks NHL 70 31 26 13 4200 185 9 2,64
1962–63 Chicago Black Hawks NHL 66 30 20 15 3910 166 5 2,55
1963–64 Chicago Black Hawks NHL 65 34 19 11 3860 148 7 2,30
1964–65 Chicago Black Hawks NHL 41 18 17 5 2440 99 4 2,43
1965–66 Chicago Black Hawks NHL 64 31 24 7 3747 164 4 2,63
1966–67 Chicago Black Hawks NHL 32 19 5 5 1664 66 2 2,38
1967–68 St. Louis Blues NHL 49 19 21 9 2858 118 5 2,48
1968–69 St. Louis Blues NHL 41 19 12 8 2354 85 8 2,17
1969–70 St. Louis Blues NHL 18 7 8 3 1010 49 1 2,91
1970–71 St. Louis Blues NHL 31 13 11 8 1761 71 2 2,42
NHL razem 906 407 326 162 53 544 2230 84 2,49

Play-offy[edytuj | edytuj kod]

Sezon Drużyna Liga M W P R MIN GA SO GAA
1947–48 Humboldt Indians N-SJHL 2 0 2 0 120 15 0 7,50
1948–49 Humboldt Indians N-SJHL 7 3 4 0 420 36 0 5,14
1949–50 Windsor Spitfires OHA 11 6 5 0 660 37 0 3,36
1950–51 Windsor Spitfires OHA 8 – – – 480 30 0 3,75
1952–53 Edmonton Flyers WHL 15 10 5 0 905 53 0 3,51
1953–54 Edmonton Flyers WHL 13 7 6 0 783 44 2 3,37
1954–55 Edmonton Flyers WHL 16 11 5 0 1000 43 1 2,58
1955–56 Detroit Red Wings NHL 10 5 5 – 604 28 0 2,78
1956–57 Detroit Red Wings NHL 5 1 4 – 300 15 0 3,00
1958–59 Chicago Black Hawks NHL 6 2 4 – 360 21 0 3,50
1959–60 Chicago Black Hawks NHL 4 0 4 – 249 14 0 3,37
1960–61 Chicago Black Hawks NHL 12 8 4 – 772 26 2 2,02
1961–62 Chicago Black Hawks NHL 12 6 6 – 720 31 2 2,58
1962–63 Chicago Black Hawks NHL 6 2 4 – 360 25 0 4,17
1963–64 Chicago Black Hawks NHL 7 3 4 – 408 22 0 3,24
1964–65 Chicago Black Hawks NHL 13 7 6 – 760 28 1 2,21
1965–66 Chicago Black Hawks NHL 6 2 4 – 347 22 0 3,80
1966–67 Chicago Black Hawks NHL 3 1 2 – 176 8 0 2,73
1967–68 St. Louis Blues NHL 18 8 10 – 1111 45 1 2,43
1968–69 St. Louis Blues NHL 3 0 2 – 131 5 0 2,29
1969–70 St. Louis Blues NHL 7 4 3 – 421 21 0 2,99
1970–71 St. Louis Blues NHL 3 0 3 – 180 9 0 3,00
NHL razem[13] 115 49 65 – 6899 320 6 2,78

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Glenn Hall Biography. hhof.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  2. ↑ Paul Romanuk: Hockey Superstars: All-Time Greats!, Tom 2. Toronto: Scholastic Canada Ltd., 2011. ISBN 978-1-4431-0712-9.
  3. ↑ Matt Higgins: Roy’s Legacy: Spreading the Wings of a Butterfly. The New York Times, 2007-03-08. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  4. ↑ a b c d Retired Jerseys: Glenn Hall – Chicago Blackhawks – History. blackhawks.nhl.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  5. ↑ a b The top 5 goalies of all-time. NHL, 2011-12-12. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).
  6. ↑ a b Adam Greuel: NHL: Top 15 Goalies of All TIme. Bleacher Report, 2011-06-09. [dostęp 2016-07-09]. (ang.).
  7. ↑ a b originally by Angie Marie: NHL Best and Worst – Best Goalies. Ranker. [dostęp 2016-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-09)]. (ang.).
  8. ↑ Matt Larkin: The 10 NHL streaks that will never be beaten. The Hockey News, 2015-10-28. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  9. ↑ Szymon Szemberg: Hockey’s record for the ages. IIHF, 2009-09-29. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  10. ↑ a b E.M. Swift. Iron Man of the Ice. „Sports Illustrated”, s. 82, 1992-10-27. (ang.). 
  11. ↑ Doug Sylvester: Hockey Hoopla: The Sequel. Rainbow Horizons Publishing Inc., 1997, s. 49. ISBN 978-1-55319-063-9.
  12. ↑ a b The Top 100 NHL players of all-time. thehockeynews.com, 1997. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
  13. ↑ a b c d Glenn Hall Stats and News. nhl.com. [dostęp 2016-07-06]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Glenn_Hall&oldid=71560580”