Granatnik Viven-Bessières
Viven-Bessières (VB) – francuski granatnik nasadkowy z okresu I wojny światowej. Stosowany do karabinów systemu Lebel i Berthier wraz z granatami karabinowymi. W okresie międzywojennym granatnik używany był również w Wojsku Polskim.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Granatnik miał kształt kielicha; tylna część dostosowana była do nakładania na odpowiedni typ karabinu, do przedniej, rozszerzonej do kalibru 50 mm, wkładano granat. Masa granatnika wynosiła 1500 g[1].
Granat karabinowy miał grubościenną skorupę żeliwną o średnicę 50 mm[1], wewnątrz nacinaną[2]. Ważył ok. 490 gramów miał (skorupa 475 g, materiał wybuchowy - 60 g[1][3]; były granaty lekkie i ciężkie, poniżej i powyżej 490 g); elaborowany był szedytem lub amonitem. Wewnątrz granatu znajdowały się dwa kanały, jeden – środkowy dla pocisku karabinowego, drugi – boczny, mieszczący zapalnik czasowy i detonator. Granaty nie były malowane, z wyjątkiem szczytowej stożkowej części oznaczanej czarno dla granatów ciężkich i biało – dla lekkich; nosiły odlane oznaczenia wytwórni[2]. Czas palenia się zapalnika wynosił ok. 8 sekund (± 1 s.); Przy strzelaniu na minimalną odległość (przy kącie podniesienia broni ok. 85°) eksplozja następowała niemal w momencie uderzenia o ziemię, przy odległości maksymalnej (kąt podniesienia lufy ok. 45°) – ok. 2,5 sek. po trafieniu[3].
-
Przekrój granatnika i umieszczonego wewnątrz granatu -
Zdjęcie granatu i granatnika
Obsługa[edytuj | edytuj kod]
Do strzelania na lufę karabinu nasadzano granatnik, w który wkładano granat, a broń ładowano ostrym nabojem. Po wystrzeleniu, pocisk przechodząc przez środkowy kanał granatu, naciskał iglicę, która uruchamiała zapalnik. Ciśnienie gazów prochowych wyrzucało granat. Donośność strzału wynosiła 30-170 m[3][2] (maks. ok. 200 m[1]).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Leroy: Armes portatives, mitrailleuses, engins divers: cours d'artillerie. Lithographie de l'école militaire de l'artillerie, 1923, s. 107-109.
- ↑ a b c Ministère de la guerre. Manuel des munitions.. Paris: Imprimerie nationale, 1932, s. 403-404.
- ↑ a b c Manuel du chef de section d'infanterie. Paris: Imprimerie nationale, 1918, s. 146-147.