Guy Wetmore Carryl
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 kwietnia 1904 |
| Narodowość | |
| Język | |
| Dziedzina sztuki | |
Guy Wetmore Carryl (ur. 4 marca 1873 w Nowym Jorku[1], zm. 1 kwietnia 1904 tamże) – amerykański poeta i humorysta.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem pisarza Charlesa Edwarda Carryla i jego żony Mary R. Wetmore[1][2]. W wieku dwudziestu lat napisał swój pierwszy artykuł do New York Timesa[2]. Chodził do Cutler School, a gdy miał dwadzieścia dwa lata ukończył Columbia College[2]. W czasie studiów pisał sztuki dla amatorskiego teatrzyku[2]. Był postrzegany jako człowiek o nienagannych manierach, wysublimowanym dowcipie i ogromnej chęci życia[2]. Po uzyskaniu dyplomu, w 1896 został dziennikarzem i wyjechał jako korespondent do Paryża[2]. Poeta zmarł w Roosevelt Hospital w Nowym Jorku na infekcję, której nabawił się podczas pożaru jego domu[2].
Twórczość[edytuj | edytuj kod]
Guy Wetmore Carryl pisał przede wszystkim parodie[1]. Wydał książki: Fables for the Frivolous (with Apologies to La Fontaine) (1898), Mother Goose for Grown-Ups (1900), Grimm Tales Made Gay (1902), The Lieutenant Governor (1902), Zut and Other Parisians (1903) i The Transgression of Andrew Vane (1904)[2]. Pośmiertnie ukazały się jeszcze Far From the Maddening Girls, z tytułem będącym aluzją do powieści Thomasa Hardy’ego Z dala od zgiełku (Far from the Maddening Crowd) i The Garden of Years (obie w 1904)[2].
Guy Wetmore Carryl został zapamiętany jako autor złotej myśli: It takes two bodies to make one seduction (Do grzechu trzeba dwojga ciał), która zgorszyła jego nauczycielkę, Harry Thurston Peck[2].