Heliowarkocz
Heliowarkocz – tzw. ogon Układu Słonecznego, a dokładniej heliosfery. Jest to strumień cząstek wiatru słonecznego ciągnący się w kierunku przeciwnym do ruchu Słońca w przestrzeni międzygwiezdnej.
Powstawanie i struktura[edytuj | edytuj kod]
Wiatr słoneczny rozchodzi się we wszystkich kierunkach od Słońca, a następnie ulega zagięciu wzdłuż heliowarkocza przez ciśnienie gazu międzygwiezdnego oraz pole magnetyczne Słońca. Czoło heliowarkocza, czyli tzw. heliopauza powstaje w miejscu, w którym ciśnienie gazu międzygwiezdnego przeważa nad ciśnieniem wiatru słonecznego. Budowa heliowarkocza podobna jest do wydłużonego ogona komety, z tą różnicą, że ogon komety formowany jest przez wiatr słoneczny, a ogon heliosfery przez cząsteczki materii międzygwiezdnej.
Odkrycie i badania[edytuj | edytuj kod]
Heliowarkocz został odkryty dzięki obserwacjom prowadzonym przez należącego do NASA satelitę naukowego IBEX[1]. Misja IBEX jest częścią programu Small Explorer[2], którego zadaniem jest wykonanie mapy obszarów leżących na granicy Układu Słonecznego. Badania pozwoliły stworzyć mapę przestrzenną, która odwzorowuje budowę heliowarkocza[3]; zebrane dane nie pozwalają obecnie na określenie jego długości.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ NASA’s IBEX Provides First View Of the Solar System’s Tail. 10 lipca 2013. [dostęp 2013-08-16].
- ↑ Operational Small Explorers (SMEX) Missions. [dostęp 2013-08-16].
- ↑ IBEX Maps Solar System's Tail. [dostęp 2013-08-16]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Powstawanie i struktura heliowarkocza – video NASA. www.youtube.com. [dostęp 2013-08-16].
- IBEX potwierdza istnienie heliowarkocza Układu Słonecznego. www.portaltechniczny.pl, 11 lipca 2013. [dostęp 2013-08-16].
- IBEX Provides First View Of the Solar System's Tail. www.svs.gsfc.nasa.gov. [dostęp 2013-08-16]. (ang.).