Humphreys Monoplane No. 3

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Humphreys Monoplane No. 3[a] – samolot zaprojektowany i zbudowany przez brytyjskiego pioniera awiacji Jacka Humphreysa w latach 1910-1911. Po wcześniejszych Humphreys Biplane, Monoplane No. 1 i Monoplane No. 2 był to czwarty i ostatni samolot zaprojektowany i zbudowany przez niego.

Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]

Jack Edmund Humphreys, z racji wyuczonego zawodu znany także jako „Szalony Dentysta”[1], projektował i budował samoloty od 1908 roku[2]. Jego pierwszą konstrukcją była nieudana łódź latająca znana jako Wivenhoe Flyer[2], w kolejnych latach zaprojektował i zbudował jeszcze samoloty Humphreys Monoplane No. 1 (1909)[2] i Humphreys Monoplane No. 2 (1909)[3].

Ostatnim samolotem zaprojektowanym i zbudowanym przez Humphreysa była maszyna, która została ukończona w 1911 roku[3]. Samolot został najprawdopodobniej zbudowany w Wivenhoe, gdzie powstały wcześniejsze samoloty Humphreysa[3], a w późniejszym czasie został przewieziony na aerodrom w Brooklands, gdzie wykonał przynajmniej kilka lotów (pierwszy z nich odbył się 30 sierpnia 1911 roku)[3][4]. W ówczesnej prasie samolot został opisany jako „nowa maszyna”, ale nie jest wykluczone, że samolot powstał po przebudowaniu jego poprzednika[3].

Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]

Humphreys Monoplane No. 3 był jednosilnikowym jednopłatowcem z silnikiem w konfiguracji ciągnącej i skrzydłem w konfiguracji górnopłatu[3]. Nie zachowały się prawie żadne dane techniczne i osiągi samolotu, w ówczesnej notce prasowej został on określony mianem „Blériot type” („zbliżony do Blériota” – zapewne w odniesieniu do słynnego samolotu Blériot XI)[3][4], a jego podwozie było „Antoinette type” („typu Antoinette” – dwa koła z amortyzowaną płozą pomiędzy nimi wysuniętą aż przed dziób samolotu, np. jak w samolocie Antoinette VII)[3].

Napęd samolotu stanowił 60-konny silnik Green D.4[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwsza pewna informacja o samolocie pochodzi z 4 lutego 1911 roku, kiedy samolot został ochrzczony „Mary” na cześć królowej Marii przez panią Assheton-Harbord[3]. Przez maj i czerwiec 1911 roku Jack Humphreys pobierał lekcje latania w szkółce Hanriota w Brooklands[3]. W maju Humphreys miał już trzy lekcje na swoim koncie[5], a w czerwcu napisano, że wykazuje on „znaczne postępy”[6], ale 7 czerwca 1911 roku Humphreys uszkodził Hanriota, na którym brał lekcje[7]. W tym czasie Humphreys pracował nad swoim samolotem[4].

30 sierpnia 1911 roku Humphreys po raz pierwszy wzbił się w powietrze jego samolotem, ale na wysokości około trzech metrów nad ziemią został podrzucony podmuchem wiatru i samolot uderzył w ziemię[3][4].

Po wymaganych naprawach, następny lot samolotu odbył się dopiero 12 grudnia[3][8]. W tym czasie samolot miał już zmienione podwozie opisywane jako „Farman type” („typu Farmana” – zapewne z dwoma podwójnymi kołami podwozia głównego z niewielką płozą pomiędzy kołami jak na przykład w samolocie Farman III)[3]. Pierwszy lot naprawionym samolotem odbył Gordon Bell[3][8]. Ku zdziwieniu samego pilota i licznych obserwatorów samolot oderwał się od ziemi już przy próbie kołowania z silnikiem operującym zaledwie z połową mocy[8]. W następnych próbach lotu w tym samym dniu do samolotu wsiadło do trzech pasażerów i pomimo tego dodatkowego obciążenia samolot nie miał żadnych problemów ze startem i utrzymaniem się w powietrzu[8].

W styczniu 1912 roku w samolocie zainstalowano nowe śmigło, w czasie jego prób 16 stycznia doszło do poważnego wypadku, kiedy śmigło uderzyło mechanika pracującego przy samolocie łamiąc mu rękę i nogę[9][10]. Pod koniec stycznia i w lutym zanotowano, że samolot odbył następne loty, za jego sterami zasiadał pilot o nazwisku Hunt[9][11][12][13].

12 maja w czasie kołowania samolotu, za którego sterami zasiadał Humphreys, doszło do wypadku, w którym uderzył on w maszynę Hewlett & Blondeau całkowicie ją niszcząc[9].

Po tym wypadku Humphreys wycofał się z latania po krytycznym artykule na temat jego osoby i jego umiejętności jako pilota, który ukazał się w branżowym czasopiśmie „The Aeroplane”[2]. Zaprzestawszy eksperymentów z lotnictwem powrócił do swojego wyuczonego zawodu praktykując stomatologię w gabinecie dentystycznym przy Harley Street w Londynie[2].

Dalsze losy samolotu nie są znane.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nazwa samolotu jest umowna i podawana za głównym źródłem British Aircraft Before the Great War. W ówczesnej prasie samolot jest określany po prostu jako Humphreys Monoplane. Druga część nazwy, No. 3, dodane jest jedynie po to, aby odróżnić go od dwóch innych samolotów zbudowanych przez Humphreysa w tym okresie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stéphane Nicolaou: Flying Boats And Seaplanes. s. 10.
  2. ↑ a b c d e Michael Harold Goodall: British Aircraft Before the Great War. s. 163.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Michael Harold Goodall: British Aircraft Before the Great War. s. 164.
  4. ↑ a b c d From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 467, 1911-09-09. 
  5. ↑ From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 467, 1911-05-27. 
  6. ↑ From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 486, 1911-06-03. 
  7. ↑ From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 508, 1911-06-10. 
  8. ↑ a b c d From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 1089, 1911-12-16. 
  9. ↑ a b c Michael Harold Goodall: British Aircraft Before the Great War. s. 165.
  10. ↑ From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 36, 1912-01-13. 
  11. ↑ From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 59, 1912-01-13. 
  12. ↑ From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 59, 1912-01-27. 
  13. ↑ From the British Flying Grounds – Brooklands Aerodrome. „Flight International”, s. 174, 1912-02-24. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Michael Harold Goodall: British Aircraft Before the Great War. Atglen, PA: Schiffer Pub., 2001. ISBN 978-0-7643-1207-6.
  • Stéphane Nicolaou: Flying Boats And Seaplanes : A History From 1905. Osceola, WI: MBI Publishing, 1998. ISBN 978-0-7603-0621-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Humphreys_Monoplane_No._3&oldid=71227073”