Instytut Ekonomiki i Organizacji Przemysłu

Instytut Ekonomiki i Organizacji Przemysłu – jednostka organizacyjna Rządu istniejąca w latach 1952–1982, mająca na celu prowadzenia badań w zakresie socjalistycznej ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw przemysłowych oraz opracowywanie i rozwijanie socjalistycznej organizacji pracy w przedsiębiorstwach przemysłowych w celu usprawnienia i podniesienia wyników ich działalności gospodarczej.

Powołanie Instytutu

Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 1952 r. w sprawie przekształcenia Głównego Instytutu Pracy w Instytut Ekonomiki i Organizacji Przemysłu oraz nadania mu statutu ustanowiono Instytut.

Nadzór na Instytutem sprawował Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.

Zadania Instytutu

Zadaniem Instytutu było:

• prowadzenia badań w zakresie socjalistycznej ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw przemysłowych,
• opracowywania i rozwijania socjalistycznej organizacji prac w celu usprawnienia i podniesienia wyników ich działalności gospodarczej,
• opracowywanie dla przedsiębiorstw państwowych socjalistycznych metod: organizacji produkcji, zarządzania, planowania wewnątrzzakładowego i sprawozdawczości, rozrachunku gospodarczego, służb pomocniczych, metod kooperacji i techniki łączności wewnątrzzakładowej oraz innych elementów działalności przedsiębiorstw państwowych,
• badanie i rozwijanie przodujących metod pracy, stanowiących podstawę rozwoju współzawodnictwa i ruchu stachanowskiego,
• opracowywanie metod i organizacji rachunkowości przedsiębiorstw przemysłowych,
• opracowywanie metod i środków technicznych pracy biurowej,
• opiniowania na zlecenie władz zwierzchnik planów prac innych placówek naukowo-badawczych, zakładów i katedr szkół wyższych w zakresie objętym działalnością instytutu,
• przeprowadzania ekspertyz oraz opracowywania opinii na żądanie władz i instytucji państwowych,
• prowadzenie ośrodka dokumentacji naukowo-technicznej,
• organizowania i współudział w organizowaniu konferencji, zjazdów naukowych, odczytów, wykładów i kursów,
• przygotowywania i doskonalenia specjalistów w zakresie ekonomiki i organizacji przedsiębiorstw przemysłowych,
• utrzymywania łączności z odpowiednimi instytucjami i organizacjami za granicą, wykorzystywania zagranicznych doświadczeń, a zwłaszcza doświadczeń ZSRR oraz krajów demokracji ludowej,
• współudział w pracach normalizacyjnych,
• prowadzenie innych prac zleconych przez Przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego w zakresie działalności instytutu.

Kierowanie Instytutem

Na czele Instytutu stał dyrektor, który kierował samodzielnie działalnością Instytutu i był za nią odpowiedzialny. Dyrektor zarządzał Instytutem przy pomocy dwóch zastępców. Dyrektora i zastępców powoływał Przewodniczący Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego.

Przy Instytucie działała Rada Naukowa. Rada Naukowa składała się z przewodniczącego oraz co najmniej 6 członków.

Instytut z 1980 r.

Na podstawie uchwały Rady Ministrów z 1976 r. w sprawie utraty mocy obowiązującej niektórych aktów prawnych ogłoszonych w Monitorze Polskim zniesiono nazwę Instytutu, którą zarządzeniem Prezesa Rady Ministrów z 1980 r. w sprawie utworzenia Instytutu Ekonomiki i Organizacji Przemysłu Spożywczego do poprzedniej nazwy dodano „Spożywczego”.

Zniesienie Instytutu

Na podstawie zarządzenie Prezesa Rady Ministrów z 1982 r. w sprawie połączenia Instytutu Ekonomiki Rolnej oraz Instytutu Ekonomiki i Organizacji Przemysłu Spożywczego w Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej połączono Instytuty.