Izaak Landau
| Data urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci |
1767 lub 1768 |
| Miejsce pochówku |
cmentarz Remuh |
| Rabin kazimierskiej gminy żydowskiej | |
| Okres sprawowania |
1754–1767/1768 |
| Wyznanie | |
Izaak ben Cwi Hirsz Landau (zm. 1767 lub 1768 w Krakowie) – rabin, wybitny i wszechstronny autorytet w zakresie Talmudu[1][2].
Pochodził ze znanej i wpływowej na terenie Małopolski rodziny, z której wywodziło się wielu prominentnych rabinów w Polsce od wczesnych lat XVII wieku. Jego teściem był Emanuel de Jona, lekarz króla Jana III Sobieskiego, co umocniło pozycję Landaua i wpłynęło na jego karierę[1][2].
Od roku 1715 piastował mimo młodego wieku stanowisko rabina w Tarłowie, a następnie w latach 1718/1719–1724 rabina w Opatowie, skąd jednak ustąpił po ostrym konflikcie ze swoim bratem Judą Landauem. W roku 1729 objął, dzięki wsparciu rodziny żony, urząd rabina w Żółkwi (który sprawował do 1738), w 1735 zaś dodatkowo rabina ziemskiego ruskiego[1][2].
Prowadził korespondencję z Jonatanem Eibeschützem, efektywnie go wspierając w jego sporze z Jaakowem Emdenem. Po tym, jak Eibeschütz odrzucił propozycję objęcia stanowiska rabina w Krakowie, przypadło ono w roku 1754 właśnie Landauowi, który został także rabinem ziemskim Małopolski, a ponadto przełożonym krakowskiego sądu rabinackiego i jesziwy[1].
Pochowany jest na cmentarzu Remuh przy ulicy Szerokiej[1].
Synowie Landaua byli rabinami w Gródku, Tarłowie i Opatowie[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Rafał Żebrowski: Landau Izaak. W: Polski słownik judaistyczny. Dzieje – kultura – religia – ludzie. Oprac. Zofia Borzymińska i Rafał Żebrowski. T. 2: L–Ż. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2003, s. 12, seria: Słowniki. ISBN 83-7255-175-8. [dostęp 2022-07-10].
- Hanna Węgrzynek: Landau Izaak ben Cwi Hirsz. W: Żydzi w Polsce – dzieje i kultura. Leksykon. Red. Jerzy Tomaszewski i Andrzej Żbikowski. Warszawa: Wydawnictwo Cyklady, 2001, s. 251. ISBN 83-86859-58-X.