Jerzy Stalony-Dobrzański

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Stalony-Dobrzański
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1886
Odessa

Data i miejsce śmierci

27 grudnia 1939
Warszawa

Zawód, zajęcie

fotograf, publicysta

Narodowość

polska

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie)

Jerzy Stalony-Dobrzański (ur. 1 stycznia 1886 w Odessie, zm. 27 grudnia 1939 w Warszawie) – polski fotograf, publicysta. Członek Fotoklubu Polskiego[1][2]. Członek Fotoklubu Warszawskiego[3]. Członek Polskiego Towarzystwa Fotograficznego[3][2].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 stycznia 1886 w Odessie w rodzinie Antoniego (1850–1925) i Marii Kurmanowicz[4]. Jerzy Stalony-Dobrzański (z wykształcenia chemik) związany z warszawskim środowiskiem fotograficznym – aktywny działacz oraz animator polskiego ruchu fotograficznego[3]. Był docentem, adiunktem (profesorem tytularnym chemii nieorganicznej) Politechniki Warszawskiej[5]. Jego badania dotyczyły zagadnienia scyntylacji w siarczku cynku i niektórych problemów analitycznych[6].

Miejsce szczególne w jego twórczości zajmowała fotografia pejzażowa, fotografia portretowa, fotografia społeczna – powstająca przy zastosowaniu wywoływaczy drobnoziarnisto-wyrównawczych, sporządzanych według własnej receptury oraz własnej autorskiej techniki tonowania nazywaną złotobromem[3][2]. Był aktywnym uczestnikiem wielu wystaw fotograficznych; indywidualnych oraz zbiorowych; w Polsce i za granicą[3][2]. Jego fotografie otrzymały wiele nagród i wyróżnień (m.in. na Pierwszej Polskiej Wystawie Fotografii Ojczystej – I nagroda)[3][2]. Były wiele razy publikowane m.in. na łamach specjalistycznego miesięcznika ilustrowanego Fotograf Polski[3].

W latach 20. XX wieku był związany z Polskim Towarzystwem Miłośników Fotografii[7]. W 1937 został przyjęty w poczet członków Fotoklubu Polskiego[1]. Na przełomie 1938/1939 był członkiem Fotoklubu Warszawskiego[3].

Zmarł 27 grudnia 1939[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • O scyntylacji w siarczku cynku, „Roczniki Chemii", 1925, t. 5, s. 193.
  • Soda jako substancja podstawowa alkacymetrii, „Roczniki Chemii", 1934, t. 14, s. 1106.
  • O wodzie siarkowodorowej, jej należytym sporządzaniu, jej gęstości i szybkości rozpuszczania się siarkowodoru, „Roczniki Chemii", 1937, t. 17, s. 353
  • Interwalia. Metoda rozdzielania tonów – autor (1936).
  • Leica w Polsce, miesięcznik – współautor z Tadeuszem Cyprianem, Antonim Wieczorkiem (1936–1939)[2].

Źródła[3][6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Fotoklub Polski [online], web.archive.org, 17 maja 2018 [dostęp 2019-03-11] [zarchiwizowane z adresu 2018-05-17].
  2. ↑ a b c d e f Ignacy Płażewski, Spojrzenie w przeszłość polskiej fotografii, Wydawca – Państwowy Instytut Wydawniczy (1982), s. 240, 275, 306, 332, 336, 353, 357, 367. ISBN 83-06-00100-1.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k Wacław Żdżarski, Historia fotografii warszawskiej, s. 147–148, 150, 152, 154, 160–161, 186–187. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974.
  4. ↑ Jerzy Stalony-Dobrzański [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-02-02].
  5. ↑ a b M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy naukowej”.
  6. ↑ a b Rajmund Sołoniewicz. Chemia w polskich uczelniach okresu międzywojennego. Katedry chemii nieorganicznej. „Analecta”. R.II, z. 1, s. 159–188, 1993. Warszawa: Instytut Historii Nauki PAN. 
  7. ↑ Wacław Żdżarski, Historia fotografii warszawskiej, Wydawca – Państwowe Wydawnictwo Naukowe (1974), s. 137–150.
  8. ↑ M.P. z 1939 r. nr 29, poz. 50 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jerzy_Stalony-Dobrzański&oldid=71790633”