Kino ekstremalne

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Kino ekstremalnekinematografia wyróżniająca się użyciem nadmiernej przemocy, tortur i seksu o charakterze ekstremalnym. Rosnąca popularność azjatyckich filmów w XXI wieku przyczyniła się do rozwoju kina ekstremalnego, choć kino ekstremalne nadal uważane jest za kultowy gatunek. Będąc stosunkowo nowym gatunkiem, kino ekstremalne jest kontrowersyjne i szeroko nieakceptowane przez media głównego nurtu[1]. Filmy ekstremalne skierowane są do określonej oraz małej publiczności[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Prehistoria kina ekstremalnego wywodzi się z cenzury filmów artystycznych i taktyk reklamowych dla klasycznego kina eksploatacji na rynkach anglojęzycznych, wraz z późniejszymi liberalnymi przedstawieniami seksu w pierwszej połowie XX wieku i późniejszych latach[3].

Nazwa „kino ekstremalne” pochodzi od „linii filmów azjatyckich, które łączą w sobie kombinację sensacyjnych cech, takich jak ekstremalna przemoc, horror i szokujące wątki”[4].

Kontrowersje[edytuj | edytuj kod]

Kino ekstremalne jest bardzo krytykowane i dyskutowane przez krytyków filmowych i publiczność. Toczyły się debaty na temat hiperseksualizacji, która sprawia, że filmy te stanowią zagrożenie dla standardów społeczności „głównego nurtu”[5].

Krytykowano również coraz częstsze stosowanie przemocy we współczesnych filmach. Od czasu pojawienia się filmów slasher-gore w latach 70. XX wieku rosnąca popularność kina ekstremalnego przyczyniła się do przypadkowej przemocy w popularnych mediach[6]. Niektórzy krytykują łatwą ekspozycję i niezamierzone ukierunkowanie na wiek dojrzewania przez ekstremalne filmy kinowe[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tim Dirks. „100 Most Controversial Films of All Time”. Filmsite. 9 lutego 2016.
  2. http://gtr.rcuk.ac.uk/project/C6FD3EB5-9542-4A98-B2E1-3F2E834B88FF[martwy link]
  3. Mattias Frey, Extreme Cinema: The Transgressive Rhetoric of Today’s Art Film Culture, Rutgers University Press, 15 marca 2016, ISBN 978-0-8135-7652-7 [dostęp 2021-08-12] (ang.).
  4. Eunah Lee. „Trauma, excess, and the aesthetics of the affect: the extreme cinemas of Chan-Wook Park”. Post Script 2014:33. Literature Resource Center. 7 lutego 2016.
  5. E. Pett. „A New Media Landscape? The BBFC, Extreme Cinema As Cult, And Technological Change”. New Review of Film and Television Studies 13.1 (2015): 83-99. Scopus. 9 lutego 2016.
  6. Barry S. Sapolsky, Fred Moliter, Sarah Luque. „Sex and Violence in Slasher Films: Re-examining the Assumptions”. J&MC Quarterly 80.1 (2003): 28-38. SAGE Journals. 9 lutego 2016.
  7. James D. Sargent, Todd F. Hetherton, M. Bridget Ahrens, Madeline A. Dalton, Jennifer J. Tickle, Michael L. Beach. „Adolescent Exposure to Extremely Violent Movies”. Journal of Adolescent Health 31.6 (2002): 449-454. JAMES MADISON UNIV’s Catalog.