Klakier
Klakier (w oryginale Azrael) – postać fikcyjna z komiksu oraz animowanego serialu pt. Smerfy.
Klakier jest rudym kotem czarownika Gargamela. Przedstawiany jako postać niezdarna i potrafiąca popsuć tym plany swojego pana. Krytycznym okiem spogląda na jego poczynania i próbuje wybić mu z głowy niebezpieczne pomysły. Z reguły jest wobec Gargamela lojalny, jednak epizodycznie zwraca się przeciwko niemu (np. w odcinku pt. Rozum Klakiera). Czasem pomrukuje ludzkim głosem. Jego oryginalne imię (Azrael) jest zaczerpnięte z tradycji islamskiej, gdzie jest imieniem anioła śmierci[1]. Gargamel z kotem Klakierem są wymieniani wśród postaci, które polscy dorośli pamiętają jako jedne z bardziej przerażających z dziecięcych kreskówek[2]. Ekspresja Klakiera wygenerowana komputerowo w filmach Smerfy i Smerfy 2 na tyle przypomina ludzką, że może wzbudzać zjawisko doliny niesamowitości[3].
W polskiej wersji Smerfów Klakierowi głosu użyczyli:
- Joanna Sokołowska – serie 1, 2, 3, 5, niektóre odcinki 6, 7, 8
- Artur Kaczmarski – pozostała część serii 7, całe serie 4 i 9 oraz nowa wersja 1, 2 i 3.
Z inspiracji serialu Klakier stał się w Polsce popularnym imieniem dla kota[4][5]. Klakier jest wymieniane jako jedno z popularnych przezwisk[6]. Dorota Zaworska-Nikoniuk w rozprawie Wzory kobiecości i męskości w polskiej prasie dla kobiet XXI wieku „kotem Klakiera” nazwała jedną z wyodrębnionych przez siebie strategii reprezentacyjnych kobiet w przekazie mediów masowych[7], która polega na popieraniu projektów męskich i konformizmie[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Papa Smerf to Stalin, a Gargamel - Żyd [online], Wprost, 14 czerwca 2011 [dostęp 2020-10-28].
- ↑ Liliana Fabisińska, Bajki dla dzieci jako instrument kontroli społecznej, „Normy, Dewiacje i Kontrola Społeczna”, 16, 2015, s. 79-90.
- ↑ V. Schwind i inni, Is there an uncanny valley of virtual animals? A quantitative and qualitative investigation, „International Journal of Human-Computer Studies”, 11, 2018, s. 49-61, DOI: 10.1016/j.ijhcs.2017.11.003 (ang.).
- ↑ Kinga Duszyk, Tendencje w kreowaniu współczesnych imion zwierząt na tle polskiej tradycji zoonimicznej, „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis”, 2011, s. 277 [dostęp 2020-10-28].
- ↑ Sławomira Tomaszewska, Nazwać swoje zwierzę – czyli o wielkomiejskiej zoonimii, „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Linguistica”, 1998, s. 169 [dostęp 2020-10-28].
- ↑ Ewa Oronowicz-Kida, Wpływ przemian kulturowo-cywilizacyjnych na przezwiska mieszkańców południowo-wschodniej Rzeszowszczyzny, „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Rzeszowskiego”, 72, 2012, s. 170, ISSN 1643-0484 [dostęp 2020-10-28] [zarchiwizowane z adresu 2020-10-31].
- ↑ Dorota Zaworska-Nikoniuk, Autoreferat [online], wns.uwm.edu.pl, 2017, s. 19 [dostęp 2020-10-28].
- ↑ Małgorzata Posyłek, Kobiety pilnie poszukiwane – system kwotowy w praktyce na przykładzie wyborów samorządowych w Częstochowie, „Polityka i Społeczeństwo”, 3 (13), 2015, s. 137 [dostęp 2020-10-28].