Kocioł Zmarzłego Stawu Gąsienicowego

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Widok z Orlej Perci na kotły Zmarzłego Stawu i Czarnego Stawu
Widok z Kościelca na Kocioł Zmarzłego Stawu

Kocioł Zmarzłego Stawu Gąsienicowegokocioł lodowcowy w górnej części Doliny Gąsienicowej w polskich Tatrach Wysokich. Znajduje się w jej odnodze zwanej Doliną Czarną Gąsienicową, powyżej Kotła Czarnego Stawu. W typowy dla kotłów lodowcowych sposób z trzech stron otoczony jest mniej lub bardziej stromymi skalnymi ścianami. Jego obramowanie tworzą:

Na dnie kotła znajduje się Zmarzły Staw Gąsienicowy mający lustro wody na wysokości 1788 m n.p.m. Najwyższy szczyt w jego otoczeniu (Kozi Wierch) wznosi się 503 m ponad nim. Od północy wylot kotła zagradza rygiel skalny. Niewielki potok wypływający ze Zmarzłego Stawu przeciął go i spływa skalnym korytem do niżej położonego Czarnego Stawu[1].

Ze ścian otaczających Kocioł Zmarzłego Stawu opada kilka żlebów. Najwybitniejsze z nich to Zawratowy Żleb i Honoratka[1].

Otoczenie Kotła Zmarzłego Stawu jest klasycznym przykładem wielopiętrowych kotłów lodowcowych. Można tu wyróżnić trzy ich piętra: Kocioł Czarnego Stawu, Kocioł Zmarzłego Stawu i Dolinkę Kozią, będącą najwyższym piętrem i zarazem odnogą Kotła Zmarzłego Stawu. Po ustąpieniu lodowca kotły były o wiele głębsze, wypełniające je jeziora były znacznie większe, a ściany otaczające jeziora były bardziej strome i gładkie. Trwające tysiące lat wietrzenie skał spowodowało obrywanie się z nich skał, które grawitacyjnie, jak również znoszone przez lawiny i wody powierzchniowe, zawalały kocioł. Zmniejszenie powierzchni jeziora jest także skutkiem rozcięcia rygla blokującego od północy odpływ wody z jeziora[2].

Przez Kocioł Zmarzłego Stawu prowadzą dwa szlaki turystyczne[1].

Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]

szlak turystyczny niebieski z Hali Gąsienicowej na Zawrat. Czas przejścia z „Murowańca” na Zawrat: 2.20 h, ↓ 1.40 h
szlak turystyczny żółty od rozdroża poniżej Zmarzłego Stawu przez Dolinkę Kozią na Kozią Przełęcz. Czas przejścia: 1:40 h, ↓ 1:20 h[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Orla Perć. Mapa 1:5000, Kraków: Wyd. Kartograficzne Polkart Anna Siwicka, 2005, ISBN 83-87873-42-X.
  2. Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
  3. Tatry. Zakopane i okolice. Mapa w skali 1:27 000, Warszawa: ExpressMap Polska, 2005, ISBN 83-88112-35-X.