Komitet ds. ACTA

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Komitet ds. ACTA to ustanowiony przez Umowę handlową dotycząca zwalczania obrotu towarami podrabianymi (Anti-Counterfeiting Trade Agreement, ACTA) w art. 36 organ zarządzający niezależny od istniejących międzynarodowych instytucji jak WTO, WIPO czy ONZ. W odniesieniu do powodów nie włączenia ACTA w struktury G8, WTO, WIPO, Komisja Europejska wyjaśniła, że zapewni to większą elastyczność w realizacji projektu przez zainteresowane państwa, podczas gdy członkostwo i priorytety tych organizacji (G8, WTO i WIPO) po prostu nie są najbardziej sprzyjające dla tego pionierskiego projektu.

Zadania[edytuj | edytuj kod]

Komitet w odniesieniu do Umowy handlowej dotyczącej zwalczania obrotu towarami podrabianymi:

  • dokonuje przeglądu wdrożenia i funkcjonowania umowy;
  • rozważa kwestie związane z rozwojem umowy;
  • rozważa wszelkie proponowane zmiany umowy;
  • decyduje o warunkach przystąpienia do umowy przez jakiegokolwiek członka WTO;
  • rozważa wszelkie inne kwestie, które mogą mieć wpływ na wdrożenie i funkcjonowanie umowy.

Kompetencje[edytuj | edytuj kod]

Komitet może podejmować decyzje dotyczące:

  • powołania komitetów lub grup roboczych ad hoc wspomagających Komitet w wykonywaniu jego obowiązków lub wspierających potencjalną Stronę, na jej wniosek, w przystąpieniu do umowy;
  • zasięgania rady osób lub grup spoza sektora administracji rządowej;
  • udzielania zaleceń w odniesieniu do wdrażania i funkcjonowania umowy, włącznie z zatwierdzaniem związanych z nimi wytycznych dotyczących najlepszych praktyk;
  • wymiany informacji i najlepszych praktyk ze stronami trzecimi w odniesieniu do ograniczania naruszeń praw własności intelektualnej, włącznie z technikami identyfikacji i monitorowania piractwa i podrabiania; oraz
  • podejmowania innych działań związanych z wypełnianiem swoich funkcji.

Tryb podejmowania decyzji[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie decyzje Komitetu podejmowane są w drodze konsensusu, chyba że Komitet w drodze konsensusu postanowi inaczej. Przyjmuje się, że Komitet podjął decyzję w sprawie przedłożonej mu do rozpatrzenia w drodze konsensusu, jeżeli żadna ze Stron obecnych na posiedzeniu, na którym podejmowana jest decyzja, nie sprzeciwi się formalnie proponowanej decyzji. Językiem roboczym Komitetu jest język angielski i dokumentacja towarzysząca jego pracom jest sporządzana w języku angielskim.

Regulamin Komitetu[edytuj | edytuj kod]

Komitet przyjmuje swój regulamin w rozsądnym czasie po wejściu w życie umowy i zaprasza Sygnatariuszy niebędących Stronami umowy do uczestnictwa w obradach dotyczących tego regulaminu. Regulamin:

  • obejmuje takie kwestie, jak przewodniczenie oraz bycie gospodarzem posiedzeń, wykonywanie obowiązków organizacyjnych związanych z umową i jej funkcjonowaniem;
  • może również obejmować takie kwestie, jak przyznawanie statusu obserwatora oraz inne kwestie, które Komitet uzna za niezbędne do swojego prawidłowego funkcjonowania.

Komitet może zmienić swój regulamin. W okresie pięciu lat od wejścia w życie umowy decyzje Komitetu w sprawie przyjęcia lub zmian regulaminu podejmowane są w drodze konsensusu Stron i Sygnatariuszy niebędących Stronami umowy. Po tym okresie, Komitet może przyjmować lub zmieniać regulamin w drodze konsensusu Stron umowy. Komitet może zdecydować, że przyjęcie lub zmiana określonej zasady lub procedury regulaminu wymaga konsensusu Stron i Sygnatariuszy niebędących Stronami umowy

Posiedzenia komitetu[edytuj | edytuj kod]

Komitet zbiera się co najmniej raz w roku, o ile Komitet nie zdecyduje inaczej. Pierwsze posiedzenie Komitetu odbywa się w rozsądnym czasie po wejściu w życie umowy.

Stosunek działań Komitetu do egzekwowania praw własności intelektualnej[edytuj | edytuj kod]

Dla większej pewności - Komitet nie kontroluje ani nie nadzoruje krajowych ani międzynarodowych dochodzeń dotyczących dochodzenia i egzekwowania praw ani postępowań karnych w poszczególnych sprawach z dziedziny własności intelektualnej.

Stosunek działań Komitetu do wysiłków międzynarodowych[edytuj | edytuj kod]

Komitet stara się unikać niepotrzebnego powielania swoimi działaniami innych międzynarodowych wysiłków z zakresu dochodzenia i egzekwowania praw własności intelektualnej.