Lej zapadliskowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lej zapadliskowy jaskini Gouffre de Padirac we Francji
Otwór górny leja zapadliskowego wykształconego w skałach gipsowych. Jaskinia w Baszkortostanie.

Lej zapadliskowy – odmiana leja krasowego, powstała w wyniku zapadania się stropu jaskini i cechująca się stromymi, w tym pionowymi, ścianami zbudowanymi ze skał zwięzłych oraz ostrą krawędzią otworu i dnem pokrytym ostrokrawędzistym zwaliskiem[1].

Powstają często w masywach skalnych zbudowanych z gipsu lub w wapieniach o obniżonej odporności. Ich głębokość może przekraczać 100 m. Rodzajem lejów zapadliskowych są cenote[1].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Piotr Migoń, Geomorfologia, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 263, 264, ISBN 978-83-01-15979-5.