Lufa stożkowa

Hermann Gerlich, niemiecki konstruktor broni – fotografia portretowa, NAC

Lufa stożkowa – rozwiązanie techniczne, które zaczęto stosować w późnych latach trzydziestych XX wieku.

Opis

Lufa stożkowa została skonstruowana z wykorzystaniem badań niemieckiego konstruktora broni Hermanna Gerlicha. Lufy takie miały odmienny wygląd, wyraźnie zwężając się ku wylotowi. Pocisk z zewnętrzną warstwą z miękkiej stali był „przepychany” przez zwężającą się lufę, przez co osiągał znaczną prędkość wylotową.

Podkalibrowy pocisk miał rdzeń z węglika wolframu. Zewnętrzna osłona pocisku składała się z dwóch warstw miękkiej stali, które po wystrzale napierały na wolframowy rdzeń nadając mu bardzo dużą prędkość wylotową. Zwiększało to znacznie zdolność do przebijania pancerza, ale jednocześnie odnotowano kilka niekorzystnych czynników:

• lufa stożkowa nie nadawała się do strzelania amunicją odłamkową standardowych kalibrów,
• pojawiały się problemy ze stabilizacją pocisków w locie,
• żywotność lufy wynosiła około 500 strzałów.

Lufy stożkowe posiadały między innymi niemieckie armaty 2,8 cm sPzB 41 i 4,2 cm PaK 41.

Zobacz też

• czok