Max Simeoni

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Max Simeoni
Data i miejsce urodzenia

28 sierpnia 1929
Lozzi

Data śmierci

9 września 2023

Zawód, zajęcie

polityk, samorządowiec, lekarz, działacz społeczny

Stanowisko

poseł do Parlamentu Europejskiego (1989–1994)

Partia

Union du peuple corse (1977–2002), Partia Narodu Korsykańskiego (od 2002)

Max Simeoni (ur. 28 sierpnia 1929 w Lozzi, zm. 9 września 2023[1]) – francuski polityk, samorządowiec i lekarz, działacz na rzecz autonomii Korsyki, od 1989 do 1994 poseł do Parlamentu Europejskiego III kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Fernanda, mera Lozzi. Brat Edmonda, lekarza i działacza na rzecz autonomii. Ukończył studia medyczne, podjął zatrudnienie w szpitalu w Bastii. Pracował też jako redaktor w lokalnej gazecie „Arriti”[2]. Podobnie jak inni członkowie rodziny zaangażował się w działania na rzecz autonomii Korsyki. W 1977 należał do założycieli Union du peuple corse, został w niej sekretarzem generalnym. Zasiadał w radzie regionalnej Korsyki i radzie miejskiej Bastii[2]. W 2002 wraz ze swoim ugrupowaniem dołączył do Partii Narodu Korsykańskiego.

W 1989 uzyskał mandat posła do Parlamentu Europejskiego z listy Zielonych. Dołączył do grupy zielonych, został m.in. wiceprzewodniczącym Komisji ds. Kultury, Młodzieży, Edukacji i Sroków Masowego Przekazu (1989–1994) oraz Komisji ds. Kwestii Prawnych i Praw Obywatelskich (1991–1992)[3]. W 1994 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję do Europarlamentu z ramienia koalicji partii regionalnych Régions et Peuples Solidaires. W 1995 próbował zarejestrować swoją kandydaturę w wyborach prezydenckich[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Max Simeoni, figure du nationalisme, est mort à 94 ans. corsematin.com, 9 września 2023. [dostęp 2023-09-09]. (fr.).
  2. a b The Members of the European Parliament 1989–1994. Luksemburg: Office for Official Publications of the European Communities, 1990, s. 19. [dostęp 2017-08-27]. (ang.).
  3. Max Simeoni. europarl.europa.eu. [dostęp 2019-08-27].
  4. Véronique Soulé: Max Siméoni: «La France ignore ses propres minorités». liberation.fr, 22 marca 1995. [dostęp 2019-08-27]. (fr.).