Mikropropagacja fotoautotroficzna

Mikropropagacja fotoautotroficzna (ang. photoautotrophic micropropagation lub photoautotrophic tissue culture system) – mikrorozmnażanie (rozmnażanie wegetatywne in vitro) w warunkach fotoautotroficznych. Jeżeli środowisko zostanie tak zmodyfikowane, aby umożliwić fotosyntezę, to zielone eksplantaty roślinne mogą rosnąć in vitro na pożywkach niezawierających cukru.

Teorię mikropropagacji fotoautotroficznej stworzył japoński profesor Toyoki Kozai z zespołem z Uniwersytetu w Chibie. Wszystkie składniki pokarmowe w medium występują w formie nieorganicznej. Zmodyfikowane warunki środowiska to przede wszystkim wyższe natężenie światła (odpowiednia dla roślin długość fali) i dostępność dwutlenku węgla.

Zaletami metody są:

• ograniczenie zakażeniami mikrobiologicznym
• możliwość używania większych naczyń
• możliwość powiększania skali
• większa odporność roślin na stres
• zredukowane ryzyko mutacji materiału.

Kultury roślinne otrzymane drogą mikropropagacji fotoautotroficznej charakteryzują się dużą zdrowotnością, wykazując normalną morfologię i fizjologię.

W 1992 Japanese Society of Environment Control in Biology przyznało profesorowi Kozai nagrodę za powyższą teorię.