Nagoya-kei
Nagoya kei (jap. 名古屋系) – odmiana visual kei mająca swoje korzenie we współczesnej scenie muzycznej w Nagoi (Japonia). Zdobyła popularność głównie w japońskiej muzyce niezależnej (lecz odnajdywana jest także w różnych formach na całym świecie). Charakteryzuje się bardziej mroczną oraz ciemną formą niż visual kei i nawiązuje głównie do zachodniego (szczególnie brytyjskiego) punk rocka[1][2].
W nagoya kei kładziony jest mniejszy nacisk na charakterystyczne kostiumy i makijaż, za to zwracana jest uwaga na skomplikowaną formę muzyki, na którą kładziony jest największy nacisk. Przykładami tego stylu są zespoły takie, jak: Deadman, Deathgaze, Kein, lynch. czy the studs[2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwsze znane zespoły nurtu Nagoya kei to zespół Silver~Rose, założony w 1989 roku, oraz Kuroyume i Merry Go Round, oba założone w 1991 roku. Według Shuna gitarzysty Fanatic Crisis, Silver~Rose i Kuroyume byli „wielką dwójką” wczesnej sceny Nagoya kei. Shun wymienia Laputę, Rouage i swój własny zespół Fanatic Crisis jako część drugiej generacji Nagoya kei w połowie lat dziewięćdziesiątych. Pod koniec lat 90. wiele zespołów przeniosło się do Tokio i podpisało kontrakty z głównymi wytwórniami płytowymi[1]. Większość z nich przyjęła też bardziej komercyjne brzmienie, jak Fanatic Crisis, który został uznany za jeden z „wielkiej czwórki” zespołów visual kei tamtych czasów. Keito Ozaki z japońskiego serwisu popkulturowego Real Sound napisał, że wiele zespołów Nagoya kei ostatecznie rozchodzi się w różnych kierunkach; Kuroyume zwrócił się w stronę punk rocka i hardcore punka, Laputa w kierunku cyfrowego brzmienia, Fanatic Crisis w pop, a Merry Go Round w „maniakalny, ero-guro i undergroundowym kierunek”[3].
Późniejsze godne uwagi zespoły to Kein, Deadman, Blast i Gullet[2]. Nagoya kei ma historię zespołów, które często współpracują, wymieniają się członkami i tworzą nowe zespoły po rozpadach[1][2]. Często toczy się wiele dyskusji na temat tego, czy dany projekt jest uważany za Nagoya kei, czy też nie[2]. Odkąd termin visual kei stał się głównym nurtem, nowsze zespoły na ogół nie są uważane za Nagoya kei. Na przykład członkowie zespołu Lynch, powstałego w 2004 roku, nie zgadzają się z takim określeniem, a wokalista Hazuki twierdzi, że brzmienie Nagoya kei nie zawiera „współczesnej ciężkości”, jak to jest w ich przypadku[2][4]. Jednak Ozaki napisał, że Lynch ma więcej niż kilka cech wspólnych z Nagoya kei. Szczególnie że ze względu na popularność Dir en Grey wiele współczesnych zespołów ma cięższe dźwięki z nisko strojonymi gitarami, w tym te w Nagoya kei[3]. Utworzony w 2013 roku zespół Arlequin, pomimo tego, że nie pochodzi z Nagoi, był pod wpływem jej zespołów i określa się jako „następna generacja Nagoya kei”[3].