Nary
Nary – w języku średniopolskim prymitywne łoże lub wyrko, czasami piętrowe, zazwyczaj wykonane z desek lub żerdzi. Rzeczownik bez liczby pojedynczej. W odmianie: Dop. nar (nie narów)[1].
Pierwszy zapis pojawił się w roku 1570, co odnotował w roku 1927, w Słowniku etymologicznym języka polskiego Aleksander Brückner wraz z dopiskiem: „...nie ruska pożyczka, chociaż dziś na Rusi lepiej znane”[2]. W pierwszym dwudziestoleciu XX wieku nary zostały wyparte przez pryczę (niem. Pritsche), zwłaszcza więzienną i koszarową[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Doroszewski i Kurkowska 1977 ↓, s. 373.
- ↑ Brückner 1992 ↓, s. 356.
- ↑ Skorupka i Auderska 1969 ↓, s. 427, 637.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aleksander Brückner: Słownik etymologiczny języka polskiego. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1992. ISBN 83-214-0410-3. (reprint wydania z 1927)
- Witold Doroszewski, Halina Kurkowska: Słownik poprawnej polszczyzny. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977.
- Stanisław Skorupka, Halina Auderska: Mały słownik języka polskiego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1969.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Nary, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 371.