Nieinfekcyjne choroby roślin
Nieinfekcyjne choroby roślin[1], czasem zwane także chorobami fizjologicznymi roślin[2] – choroby roślin spowodowane niekorzystnymi dla nich warunkami atmosferycznymi, glebowymi oraz trującymi pierwiastkami i związkami chemicznymi występującymi w powietrzu, glebie i wodzie. Wspólną ich cechą jest to, że nie są zakaźne, tzn. nie przenoszą się z rośliny na roślinę. Mogą jednak wystąpić masowo i spowodować duże szkody[1].
Grupy czynników powodujących nieinfekcyjne choroby roślin[edytuj | edytuj kod]
Nieinfekcyjne chorobowe czynniki atmosferyczne:
- zbyt mała lub zbyt duża wilgotność powietrza;
- nadmierne opady atmosferyczne;
- zbyt niska temperatura;
- zbyt wysoka temperatura;
- niedostatek lub nadmiar światła;
- trujące składniki powietrza[1]
Nieinfekcyjne chorobowe czynniki glebowe:
- nadmiar wody w glebie;
- niedobór wody w glebie;
- nieodpowiednia temperatura gleby[1].
Niedobór lub nadmiar składników pokarmowych:
- niedobór lub nadmiar azotu;
- niedobór lub nadmiar fosforu;
- niedobór lub nadmiar potasu;
- niedobór lub nadmiar magnezu;
- niedobór lub nadmiar wapnia;
- niedobór lub nadmiar siarki;
- niedobór lub nadmiar żelaza;
- niedobór lub nadmiar boru;
- niedobór lub nadmiar manganu;
- niedobór lub nadmiar miedzi;
- niedobór lub nadmiar cynku;
- niedobór lub nadmiar molibdenu[1].
Nieinfekcyjnym chorobom roślin uprawnych nadano nazwy, np. dzieciuchowatość bulw ziemniaka, zgorzel liści sercowych buraka itp.[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Grażyna Hołubowicz-Kliza, Nieinfekcyjne czynniki chorobotwórcze, Puławy: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2018, ISBN 978-83-7562-289-8.
- ↑ a b Zbigniew Borecki, Małgorzata Solenberg (red.), Polskie nazwy chorób roślin uprawnych, wyd. 2, Poznań: Polskie Towarzystwo Fitopatologiczne, 2017, ISBN 978-83-948769-0-6.