Numer konskrypcyjny
Numer konskrypcyjny (łac. conscriptio – spis, wykaz[1]) – dawniej oznaczał kolejny numer nieruchomości (domu, parceli) w mieście lub dzielnicy miasta[2]. Do drugiej połowy XIX wieku na obszarze ziem polskich pod zaborem austriackim numery konskrypcyjne stanowiły adresy[2]. Posesje oznaczane numerami konskrypcyjnymi nie znajdowały się miejscowo obok siebie, jako że numery były przyznawane w sposób chronologiczny[2]. Po wprowadzeniu nazw ulicy i numeracji według ich przebiegu, numery konskrypcyjne służyły pobocznie do oznaczeń formalnych[2].
Przy opisie realności (tj. nieruchomości) podawano numer konskrypcyjny oraz dodatkowo numer orientacyjny przy danej ulicy[3].
W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej funkcjonowały urzędy konskrypcyjne[4][5][6], działał komisarz konskrypcyjny[7][8], były pobierane należności konskrypcyjne[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Słownik wyrazów obcych PWN. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1978, s. 382.
- ↑ a b c d Katarzyna Łoza: Zakręcony Lwów #22: Numer 346. lwow.info, 2019-06-26. [dostęp 2020-06-11].
- ↑ Licytacje realności lwowskich. „Kurjer Lwowski”. Nr 272, s. 8, 1 października 1901.
- ↑ Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 246, s. 4, 6 września 1885.
- ↑ Kronika. Stypendja dla sierót. „Kurjer Lwowski”. Nr 275, s. 4, 3 października 1888.
- ↑ Kronika. Dla kandydatów do pływania. „Kurjer Lwowski”. Nr 99 (dodatek), s. 2, 9 kwietnia 1894.
- ↑ Kronika. Spis ludności. „Kurjer Lwowski”. Nr 355, s. 4, 23 grudnia 1890.
- ↑ Sjonistyczna agitacja wobec konskrypcji. „Kurjer Lwowski”. Nr 589, s. 2, 20 grudnia 1910.
- ↑ Kronika. Praktyki konskrypcyjne. „Kurjer Lwowski”. Nr 39, s. 4, 8 lutego 1901.