Olimpiada Innowacji Technicznych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Olimpiada Innowacji Technicznych – nieistniejąca olimpiada szkolna dla uczniów szkół ponadgimnazjalnych, organizowana w latach 2008-2013 przez Polski Związek Stowarzyszeń Wynalazców i Racjonalizatorów, stowarzyszenia naukowe i naukowo – techniczne, wspólnie z wybranymi placówkami edukacyjnymi, jako zadanie zlecone przez Ministerstwo Edukacji Narodowej[1], na podstawie rozporządzeń Ministra Edukacji Narodowej[2][3].

Honorowy patronat nad olimpiadą sprawowała Alicja Adamczak, prezes Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej[4].

W roku szkolnym 2012/2013 zorganizowano ostatnią, VI edycję olimpiady. Na jej miejsce ustanowiono Olimpiadę Innowacji Technicznych i Wynalazczości[5].

Geneza olimpiady[edytuj | edytuj kod]

Olimpiada Innowacji Technicznych stanowiła w zmienionej, unowocześnionej formie, bezpośrednią kontynuację Olimpiady – Turnieju Młodych Mistrzów Techniki[4]. Zmiana formuły i regulaminu olimpiady była reakcją na uwarunkowania prawne i finansowe, powstałe wskutek przemian społeczno – politycznych oraz gospodarczych w Polsce oraz na zmiany w szkolnictwie średnim, w tym zwiększającą się możliwość uczestniczenia laureatów polskich olimpiad w konkursach międzynarodowych.

Zasady i cel olimpiady[edytuj | edytuj kod]

Głównym celem Olimpiady Innowacji Technicznych było zachęcenie młodzieży ze szkół ponadgimnazjalnych do podejmowania prac o charakterze badawczym bądź konstrukcyjnym w dziedzinie nauk technicznych, w zakresie, wykraczającym poza obowiązkowy program kształcenia.

Prace o charakterze wynalazku, wzoru użytkowego lub wzoru przemysłowego mogły być przedmiotem zgłoszenia do Urzędu Patentowego RP, celem ochrony.

Autorami prac mogli być indywidualni uczniowie lub maksymalnie 3-osobowe zespoły, pod opieką opiekuna merytorycznego.

Przy ocenie prac konkursowych brane były pod uwagę zwłaszcza:

  • twórczy charakter rozwiązania, nowość, oryginalność, pomysłowość i stopień samodzielności autora/-ów
  • wartości użytkowe przeprowadzonych badań lub zaprojektowanych rozwiązań
  • stopień nowości zastosowanych technik badawczych, bądź technik wytwarzania

Kategorie tematyczne[edytuj | edytuj kod]

W ramach Olimpiady Innowacji technicznych rozgrywane były cztery konkursy tematyczne[4]:

„E” – Pomysł ekologiczny[edytuj | edytuj kod]

Dla opracowań o charakterze badawczym, poświęconych ochronie środowiska naturalnego.

„P” – Pomoc dydaktyczna[edytuj | edytuj kod]

Dla modeli fizycznych lub cyfrowych, prototypów maszyn lub ich podzespołów; schematów procesów technicznych lub technologicznych; filmów naukowych o charakterze dydaktycznym.

„R” – Pomysł techniczny[edytuj | edytuj kod]

Dla prac, projektujących zmiany aktualnie istniejących rozwiązań w urządzeniach technicznych lub sposobach wytwarzania.

„U” – Usprawnienie softwarowo - techniczne[edytuj | edytuj kod]

Dla rozwiązań z zakresu oprogramowania urządzeń do praktycznego zastosowania w szkolnictwie lub przedsięwzięciach biznesowych.

Etapy olimpiady[edytuj | edytuj kod]

Na Olimpiadę Innowacji Technicznych składały się 3 etapy[4]:

I Etap - Eliminacje szkolne[edytuj | edytuj kod]

Organizowane w placówkach edukacyjnych dla uczniów w wieku do 21 lat, uczęszczających do szkół ponadgimnazjalnych: liceów ogólnokształcących lub profilowanych, techników, uzupełniających liceów ogólnokształcących, uzupełniających techników oraz ponadpodstawowych szkół średnich, ogólnokształcących i zawodowych, dających możliwość uzyskania świadectwa dojrzałości.

II Etap - Eliminacje okręgowe[edytuj | edytuj kod]

Prace, wyłonione przez szkolne sądy konkursowe oraz autorstwa uczniów szkół, w których nie przeprowadzono eliminacji, były kierowane do oceny do lokalnych organizatorów eliminacji, tj. członków Polskiego Związku Stowarzyszeń Racjonalizatorów i Wynalazców lub innych upoważnionych przedstawicieli.

III Etap - Eliminacje ogólnopolskie[edytuj | edytuj kod]

Wyłonione w etapie II prace były poddawane ocenie przez Centralny Sąd Konkursowy.

Prace były nagradzane miejscem na podium lub wyróżnieniem, a uczestnicy III etapu otrzymywali tytuł Finalisty Olimpiady lub Laureata Olimpiady
oraz tytuł Młodego Innowatora.

Podsumowanie eliminacji ogólnopolskich odbywało się co roku, na uroczystym finale w Warszawskim Domu Technika.

Przywileje dla finalistów i laureatów olimpiady[edytuj | edytuj kod]

Uczestnicy etapu ogólnopolskiego zyskiwali przywileje i udogodnienia w procesie edukacyjnym, jak np. ułatwiony dostęp na wiele kierunków technicznych w uczelniach wyższych, zwolnienie z pisemnej części egzaminu, potwierdzającego kwalifikacje zawodowe lub z części pisemnej egzaminu, potwierdzającego kwalifikacje w zawodzie.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tomasz Skiba: Zestawienie ofert, którym przyznano dotacje w ramach realizacji konkursu pn. „Organizacja i przeprowadzenie olimpiad w latach szkolnych 2010/2011, 2011/2012, 2012/2013"- aktualizacja na dzień 18 listopada 2010 r. 2010-11-18. s. 2. [dostęp 2013-08-04].
  2. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 29 stycznia 2002 r. w sprawie organizacji oraz sposobu przeprowadzania konkursów, turniejów i olimpiad. (Dz.U. z 2020 r. poz. 1036)
  3. Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych. Dz.U. z 2007 r. nr 83, poz. 562
  4. a b c d Regulamin Olimpiady Innowacji Technicznych, zatwierdzony dnia 21 czerwca 2011 r. przez Krajową Radę Polskiego Związku Stowarzyszeń Racjonalizatorów i Wynalazców
  5. Regulamin Olimpiady Innowacji Technicznych i Wynalazczości, zatwierdzony dnia 05 września 2013 r. przez Krajową Radę Polskiego Związku Stowarzyszeń Racjonalizatorów i Wynalazców

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]