Optimetr

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Optimetr projekcyjny produkcji Carl Zeiss Jenna wyprodukowany ok. 1975 r.

Optimetrczujnik optyczno-mechaniczny, służący do dokładnych pomiarów długości metodą porównawczą z wykorzystaniem płytek wzorcowych. Pomysł budowy optimetru polega na wykorzystaniu wychylanego przez trzpień pomiarowy lustra do zmiany położenia obrazu podzielni na tle nieruchomego wskaźnika.

Czujniki te wykonywane były w dwu wersjach: do obserwacji przez okular lub z układem projekcyjnym na matówce (wymagane zasilanie żarówki). Najbardziej rozpowszechnione mają zakres ±100 μm i działkę elementarną 1 μm przy błędach nieprzekraczających ±0,3 μm. Wykonywane były także w wersji dokładniejszej zwanej ultra-optimetrem z działką elementarną 0,2 lub 0,1 μm otrzymaną dzięki wielokrotnemu odbiciu promieni od lustra ruchomego. Ultra-optimetry wykorzystywane były głównie do sprawdzania płytek wzorcowych niższych klas metodą porównawczą.

Budowa[edytuj | edytuj kod]

  • obiektyw
  • tubus optyczny
  • okular z podziałką o wartości działki elementarnej 0,001 mm
  • pryzmat zmieniający kierunek biegu promieni
  • lusterko pomiarowe, zawracające bieg promieni
  • trzpień pomiarowy z ostrzem kulkowym, lub ściętym
  • układ oświetlający z lusterkiem

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Praca zbiorowa: Poradnik metrologa warsztatowego. WNT, 1973. str.185-189