Oscylator cenowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Oscylator cenowy – używany w analizie technicznej wskaźnik służący do badania zbieżności i rozbieżności dwóch średnich ruchomych.

Jest różnicą wartości długoterminowej i krótkoterminowej średniej, wyrażoną procentowo (PPO, od ang. percentage price oscillator) lub za pomocą wartości bezwzględnej (APO, od ang. absolute price oscillator).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]