Pełny siad
Pełny siad – (ang. saddle seat) jest formą angielskiego dosiadu klasycznego, obok dosiadu myśliwskiego (ang. Hunt seat). Jeździec siedzi w najgłębszym miejscu siodła na kościach siedzeniowych przy wyprostowanym, swobodnym i elastycznym tułowiu[1]. Kolana powinny bez wysiłku przylegać do siodła w jednym miejscu; stopy rozluźnione i elastyczne w strzemionach dopasowanych indywidualnie[1].
Dosiad ujeżdżeniowy[edytuj | edytuj kod]
Pełny siad (w którym jeździec siedzi w siodle) zwany też podstawowym lub półwidłowym. Używany w podstawowym treningu jeźdźców oraz dyscyplinie dresażu (ujeżdżenia). Po opanowaniu go, możliwa jest nauka innych form dosiadu. Dosiad ten najbardziej spośród innych form obciąża grzbiet wierzchowca.
Pełny siad[edytuj | edytuj kod]
Pełny siad – Aussitzen (niem.). Technika stosowana dla ułatwienia jazdy w szczególności w galopie. Dla zmniejszenia obciążenia jeździec balansuje w siodle ciałem dopasowując się do każdego ruchu konia bez wysiłku. Zawodnik ma trzy punkty podparcia (stopy i siedzenie) i siedzi zawsze dokładnie nad środkiem ciężkości konia. Efekt ruchów oscylujących powoduje sam ruch konia tam i z powrotem. Efekt takiego dosiadu można zwiększyć przez lekki nacisk na nogi.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Jarosław Suchorski: Jeździectwo. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1979. ISBN 83-09-00177-0.