Piotr z Gubbio
| Data urodzenia |
I połowa XIII wieku |
|---|---|
| Data śmierci |
1306 (według innych źródeł: 1322) |
| Czczony przez | |
| Beatyfikacja |
1847 |
| Wspomnienie |
29 października |
Piotr z Gubbio – włoski augustianin. Błogosławiony Kościoła katolickiego.
Biografia[edytuj | edytuj kod]
Piotr z Gubbio pochodził ze szlacheckiego rodu Ghigenzi. Urodził się w pierwszej połowie XIII wieku. Studiował prawo najpierw we Włoszech, a następnie w Paryżu. W Paryżu pracował jako adwokat[1]. Mniej więcej w wieku czterdziestu lat dołączył do augustianów ze swojego rodzinnego miasta, którzy przybyli do Gubbio z pustelni Brettino (Fano). We wspólnocie odznaczał się żywą religijnością, a jego umiejętności administracyjne spotkały się z uznaniem władz zakonnych. Wkrótce został przeniesiony do Rzymu, gdzie miał siedzibę zarząd zgromadzenia. Tam awansował na wikariusza generalnego[1]. Jako wikariusz został wysłany przez przeora generalnego do klasztorów Francji. W odwiedzanych klasztorach pozostawił głębokie wrażenie swoją gorliwością i świętością życia.
Anonimowy Florentczyk, pisarz z XV wieku, opisuje go jako „człowieka wielkiej cierpliwości i modlitwy, który zakończył swoje życie w pokoju Bożym i jest znany z wielu cudów”[2]
Zmarł gdzieś między 1306 a 1322 rokiem w opinii świętości. Pochowany został w klasztorze św. Augustyna w Gubbio[2][3].
Beatyfikowany został przez papieża Piusa IX w 1847 roku. Święto błogosławionego Piotra obchodzi Rodzina Augustyńska 29 października[2]
Wydarzenia nadprzyrodzone[edytuj | edytuj kod]
Według jednej z relacji, krótko po śmierci Piotra miało miejsce niezwykłe wydarzenie. Podczas odprawiania jutrzni usłyszano jak w co drugim wersecie w chór mnichów włącza się głos zmarłego Piotra powtarzając z mnichami Te Dominum confitemur! (Panie, dziękujemy Ci!)[4]. Klasztor św. Augustyna w Gubbio ma w swoich archiwach obszerną dokumentacje świadczącą o tym, że jeszcze wiele lat po śmierci słyszano głos błogosławionego wydobywający się z jego grobu. Zeznało tak pod przysięgą wielu wiarygodnych świadków[5].
Podczas otwarcia grobu, wiele lat po śmierci błogosławionego, znaleziono ciało Piotra, nie tknięte rozkładem w pozycji klęczącej i z rękami złożonymi jakby do modlitwy.
Ciało Piotra, kompletnie zakonserwowane pozostało we wnęce ołtarza głównego kaplicy klasztornej do roku 1957. Wtedy to klasztor nawiedził pożar, który całkowicie zniszczył ołtarz główny[6].
Ze szczątków błogosławionego ocalało kilka kości, które dziś przechowywane są w mniejszej urnie klasztoru i wystawiane do adoracji w dniu 29 października każdego roku.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Klelia Rachela Barbieri – podobny przypadek
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Joan Carroll Cruz Niezniszczalni: Historie świętych, których ciała nie uległy zepsuciu, wyd. Esprit, 2014. s. 113.
- ↑ a b c http://www.augustinianfriends.org/saints/peterofgubbio.htm.
- ↑ Bl. Peter Gubbio — Midwest Augustinians [online], midwestaugustinians.org [dostęp 2024-04-25] (ang.).
- ↑ ALL SAINTS: ⛪ Blessed Pietro of Gubbio [online], blogspot.com [dostęp 2024-04-25].
- ↑ Joan Carroll Cruz Niezniszczalni: Historie świętych, których ciała nie uległy zepsuciu, wyd. Esprit, 2014. s. 113–114.
- ↑ Joan Carroll Cruz Niezniszczalni: Historie świętych, których ciała nie uległy zepsuciu, wyd. Esprit, 2014. s. 114.